Cezary Walenciuk Przemawianie

Jordan Peterson to kanadyjski psycholog, który stał się ostatnio popularny dzięki rozpowszechnieniu jego wykładów na YouTube.  Jest to jedna z  ciekawszych podróży po filmikach na YT. W swoich wykładach Peterson komentuje mitologię, archetypy cienia, 5 głównych cech psychologicznych w bardzo ciekawy sposób. Nic więc dziwnego, że staje się on mentorem i wzorem dla wielu osób. Peterson daje wiele lekcji, jednak istnieje pewna banalna idea, która pojawia się bardzo często na jego wykładach. Ta idea stała się wręcz "memem internetowym".  A tą ideą jest:

Dążenie do sukcesu nigdy nie będzie komfortowe. Zawsze będzie nam coś przeszkadzać i zawsze pojawi się jakaś forma lęku.  Ludzie ambitni muszą więc się nauczyć  żyć z takimi emocjami. Nie wszyscy mają tyle odwagi, serca, aby iść dalej, gdy reszta chciałaby zawrócić.  Życie nie jest prostą ścieżką. W życiu istnieje tyle zmiennych, że najlepszą strategią działania jest napieranie, aż mgła, burza, tornado zniknie i życie pokaże nam znaki, aby iść dalej.

Mentorowanie? Szkoła, rodzice zazwyczaj wykonują fatalną robotę, jeśli chodzi o nauczanie. Dla wielu osób mentoring to termin obcy. Jak więc być mentorem? Każdy z nas wie coś więcej i tą wiedzę może przekazać . Każdy z nas może mieć podopiecznego i czegoś go nauczyć. Tylko jak? Nie mów mi, że muszę czytać jakieś książki czy iść na jakieś warsztaty by być dobrym mentorem.  Nie . Nie jest to tobie potrzebne. Mentorowanie nie jest czymś mistycznym, mimo iż nie wiele osób tego może doświadczyć. O to mój krótki przepis na mentoring, który powinien Ci wystarczyć.

Czy okłamujesz siebie? Czy ciągle chowasz głowę w piasek i nie mierzysz się z rzeczywistością? Jak ważne jest bycie prawdziwym dla samego siebie? Jak ważne jest poszukiwanie prawdy na temat swojej osoby? Jak każdy przeciętny człowiek tak i ja spędziłem dobry kawał czasu okłamując siebie samego, nie chciałem się zmierzyć z prawdą, która być może i tobie też się nie spodoba.

Postanowiłem stworzyć na tym bloku cykl, w którym podzielę się z wami  swoimi opiniami i refleksjami wynikającymi z zapoznania się z publikacjami, podręcznikami, książkami itp. Pierwszy wpis z tego cyklu koncentruje się na książce Nathaniel Branden "Six Pillars of Self Esteem". Jak wskazuje  sam tytuł po przeczytaniu tej książki poznasz 6 filarów poczucia własnej wartości. Omówmy więc te 6 filarów z tej książki.

Liceum. Wspaniałe miejsce, gdzie wszystko wydawało się zatrzymać. Był rok 2007. Zbliżała się wiosna, a wraz z nią matura. Egzaminy, nauka i stres. Siedziałem sam na zajęciach, słońce świeciło między chmurami. Za oknem wiatr stukał w szybę, a zegar tykając pokazywał nieunikniony upływ czasu. Po pewnym czasie pojawiło się parę osób i zaczęło opowiadać o swojej przyszłości. Słuchając tych wesołych, pozytywnych wizji poczułem wir w sercu. Moje życie jak do tej pory nie było jakieś wyjątkowe. A za chwilę zmierzę się z przyszłością. W liceum było mi dobrze. Chciałbym by czas się zatrzymał i mógł zachować te wspaniałe twarze przyjaciół. Upływ czasu jest jednak nieunikniony. Chwyciłem za długopis i z wielką myślą o przyszłości otworzyłem zeszyt i zacząłem pisać. Napisałem wtedy list do swojego ja z przyszłości.

W pogoni za swoimi celami. W pogoni za swoimi wyzwaniami. W pogoni za swoimi wizjami. Łatwo jest zatracić się i zapomnieć o sobie. Wiele osób pisze do mnie listy. Czytelnicy w nich opisują bardzo szczegółowo swoje wizje i plany. Czytając te listy zawsze zwracam uwagę na jeden bardzo istotny szczegół. Czy te wizje i plany nie pochłoną całkowicie tej osoby..., albo – co gorsza – ta osoba dąży do swoich celów, bo nie akceptuje siebie samego w tej chwili? Na szczęście jeszcze nie zdarzyło mi się trafić na taki list. Mój jednak życiowy problem zawsze polegał na tym, że nie potrafiłem zaakceptować siebie przez co dążyłem do swoich celów mając wrażenie, że wcale nie posuwam się do przodu. Nieważne co bym robił zawsze znalazł się ten jeden problem nie perfekcyjności. Można podjąć wiele wyzwań. Pójść na siłownię, nauczyć się gotować, pisać bloga, nauczyć się lepiej przemawiać, przeczytać 100 książek. Istnieje jednak jedno wyzwanie, które musiałem wykonać dzisiaj. A jest to samoakceptacja.

Jaką miarą ludzie siebie mierzą, taką samą  mierzą innych. Co więcej, w głowach takich osób istnieje przekonanie, że inni też tak mają. Znałem kiedyś osobę, którą można by porównać do bycia klasycznym frajerem.Traktował swoje życie jak konkurs, w którym on z definicji nigdy nie wygra. Nie miał  wysokiej pozycji społecznej. Nie był szczególnie uzdolniony. Nie był modelem. Nie był  bogaty.

A to były jego miary człowieka. Przez takie miary siebie oceniał i zakładał, że inni też tak go oceniają. A tak naprawdę wiele osób go lubiło za to, że  jest i ma czas słuchać innych. Bo słuchanie innych to też sztuka.

Niestety, jeśli ktoś był dla niego niemiły, to dla jego światopoglądu oznaczało  wciąż,  że to dlatego bo  nie jest jeszcze na tyle bogaty, piękny i uzdolniony, aby ktoś go polubił. W jego oczach ludzie, którzy go lubili byli albo jeszcze większymi frajerami, albo osobami, które mu współczuły.

Nasza kultura wzmacnia pewną formę egoizmu. A jest nią ciągła identyfikacja z emocjami i ciągła pogoń, i czekanie na dobre odczucia. Problem jednak polega na tym, że te dobre emocje, które możemy czuć wcale nie oznaczają tego, że coś zrobiliśmy dobrze. To, że czujemy się lepiej nie znaczy, że jesteśmy lepsi. Ten problem jest zauważalny wszędzie, np. w reklamach, filmach bądź w literaturze. Uwierz w serce kart. Zaufaj swoim odczuciom. Żyj dzisiaj. Jeśli czujesz się źle, to znaczy, że jest to dla ciebie złe. Jeśli coś sprawia, że czujesz się dobrze to znaczy, że jest to dla ciebie dobre. Niestety życie nie jest takie proste. Te słowa nawet bardzo nas ograniczają..

Koszmary. W naszych genach na przestrzeni ewolucji została zapisana pewna instrukcja koszmaru. W czasach prehistorycznych człowiek ciągle musiał być czujny i gotowy do ucieczki, aby inne drapieżne zwierzęta go nie zjadły. Dlatego czasami nawiedzają nas koszmary, że "coś" nas goni. A my, albo się bronimy, albo zostajemy zabici. Po co są takie sny?, by zwiększyć adrenalinę?, by uświadomić nam konsekwencje braku obrony czy możliwości ucieczki. Wreszcie, aby przeprowadzić symulację problemu, który może nas spotkać. Nie żyjemy w czasach prehistorycznych, więc nie musimy uciekać przed zwierzyną. Pytanie jednak brzmi, jak obecnie w naszych czasach ewaluowały koszmary? W jaki mechanizm obrony? W obronie przed czym? Normalnie nie zadaję sobie takich pytań, ale mam pewien osobisty koszmar, który do mnie wraca i z czasem stał się moim najlepszym koszmarem. Jakkolwiek by to paradoksalnie nie brzmiało?

Stoję w kolejce w drukarni i muszę szybko coś wydrukować, mam na to 20 minut. Podchodzi do mnie starsza pani, która jest zagubiona, gdzie kolejka się zaczyna, ponieważ ja muszę w dwóch różnych miejscach określić jaką stronę internetową chcę wydrukować. W końcu zmieszana starsza pani zaczyna mamrotać"a nikt mi nie pomoże", "gdzie tu jest kolejka, bo ten pan skacze".

Ja spokojnie odpowiadam "wie pani co, ja bym pani ustąpił, ale bardzo się spieszę, a za mną nikogo już nie ma". Na co ona odpowiada "Jak zawsze wszystkich gówno obchodzi, że mam kartę inwalidzką". Zrobiło mi się głupio. Pani, która obsługiwała moje zamówienie też. Cóż jednak na to mogłem poradzić. Ja nic nie odpowiedziałem, bo wiem, że cokolwiek bym nie powiedział tej pani, to ona ma już takie negatywne przekonanie do ludzi, że to strata czasu. W jej oczach wszyscy ludzie są tacy sami. Są źli.

Jest rok 2011. Skończyłem studia inżynierskie w Białej Podlaskiej. Zastanawiałem się co mam dalej robić w życiu. Mogłem zapchać sobie czas rozrywkami, co głównie robiłem podczas studiów. Rozejrzałem się po pokoju i zobaczyłem stertę kartek opisujących plany, fantazje, narzędzia, które mogły być pomocne osobom takim jak ja. Na razie jednak musiałem pomóc sobie. W końcu chciałem wiedzieć, co mam dalej robić po ukończeniu studiów informatycznych. Przestałem się zastanawiać i wyobrażać co będę robił. Usiadłem przed komputerem i zacząłem pisać. Po prostu zrobiłem to.

Jeśli starasz się być szczęśliwym, to nigdy nie będziesz. Wieczna gonitwa i obsesja na punkcie tego jednego stanu emocjonalnego powoduje wręcz odwrotne skutki. Ja byłem jedną z tych osób, które za bardzo starały się być szczęśliwe. W rezultacie tego zapomniałem, co tak naprawdę jest istotne.

Przez dwa lata pracowałem i studiowałem równocześnie. Później przez rok pracowałem po godzinach i pisałem pracę magisterską i miałem tego dosyć. Czułem, że marnuję swoje życie. Irytowałem się, że nie mogę spędzać czasu z przyjaciółmi i pracować nad swoimi marzeniami. W końcu mam na to czas. Przez 3 lata marnowałem czas na studia i zabezpieczałem swoje życie zawodowe. A później będąc już wolnym człowiekiem miałem wrażenie, że cokolwiek bym nie zrobił, to zawsze coś stracę. Coś mnie ominie w życiu bo akurat tego dnia zdecydowałem się popracować nad marzeniami, a nie po prostu wyluzować się z przyjaciółmi.

Szczęście ! Kto go nie chce mieć. Każdy z nas chce poczuć się dobrze. Mieć miłe, spokojne i łatwe życie. Zakochać się, mieć wspaniały seks. Zarabiać dużo pieniędzy. Wyglądać zawsze pięknie. Być popularnym i mieć dużo znajomych. Być szanowanym i podziwianym w różnych grupach i społecznościach. Ty też tego chcesz?

Nie jestem fanem książki “The Secret". Właściwie to książka ta może bardziej zaszkodzić niż pomóc. Moja pierwsza styczność z Sekretem rozpoczęła się w 2009 roku, gdy obejrzałem film na podstawie tej książki. O ile pewne rzeczy klikały i miały sens. Cała reszta brzmiała jak pseudo naukowy bełkot. A co z samym pozytywnym myśleniem. Czy bycie optymistą ma jakieś wady? Jeśli zaczniesz jeść urojone magiczne pigułki pozytywnego myślenia 4.0 TURBO to tak? Zapewne teraz sobie myślisz, ale jak to?

Czy możesz przestać myśleć? Kiedy chcesz przestać myśleć? Na pewno, gdy  myślisz o czymś złym, negatywnym. O czymś co wraca cię z powrotem do przeszłości, do nieprzyjemnej sytuacji. Jest na to rada. Spróbujmy razem! Ułóż się wygodnie, zamknij oczy i postaraj się nie myśleć o niczym przez 10 sekund. Gotowy. Start. [...] Jest to trudne nieprawdaż. Nawet niewykonalne. Zapewne jakieś obrazy, słowa, dźwięki pojawiły się w twojej głowie, mimo, iż tego nie chciałeś. Człowiek nie może przestać myśleć od tak

Zdarzyło ci się przekazać pouczającą informację drugiej osobie, a ta z jakiegoś powodu uznała cię za palanta. W dobie internetu każdy człowiek jest ekspertem w każdej dziedzinie. W internecie każdy ma swoją opinię i na pewno z nią się podzieli. Dzisiaj, jak nigdy jesteśmy wyjątkowo przekonani o naszej nieomylności. Nawet jeśli ktoś z dobrymi intencjami chce nam coś przekazać, to ta osoba w naszych oczach może zostać uznana za dupka. Jak więc ta osoba powinna nam udzielać rad. W jaki sposób ty powinieneś dawać porady