HistoriaNr.2 W tym wpisie zobaczmy ewolucję kodu .NET, jeżeli chodzi o asynchroniczność. Dlaczego? Warto być świadomym tego, dlaczego async i await jest taki wygodny w użyciu, zwłaszcza gdy zobaczysz dawne rozwiązania.
W poprzednim wpisie omówiliśmy terminologię oraz zrobiliśmy krótki wstęp na temat tego, jak wątek i procesor działa.
Teraz pora na przygodę po kodzie .NET w C#.
TerminologiaNr.1 Znasz definicję i terminologię powiązane ze współbieżnością. Nie wiesz, jak to działa w procesorze? Spoko o to wpis dla Ciebie.
Współbieżność jest przydatna w każdej aplikacji. Nie ważne czy pracujesz w aplikacjach desktopowych, czy w aplikacjach mobilnych. Mamy rok 202X i obecnie wielowątkowość stała się wymaganiem.
Z obecnymi komputerami użytkowników i serwerów istniejmy w punkcie, w którym programowanie asynchroniczne jest zalecane. Całkiem nie dawno zrobiłem prezentację na żywo o tej tematyce. Jak się okazało, był to mój najlepszy i najbardziej popularny LIVE. Dlaczego? O ile istnieje tona artykułów o podstawach i zaawansowanych funkcjach danego języka programowania. To widać wyraźnie, że nie ma dużo informacji o wielowątkowości w C#.
Uzupełnijmy więc tę lukę. W tym wpisie omówimy w pigułce, o co chodzi z tą wielowątkowością.
UnitTestCzęść NR.9 W tym wpisie zrobimy porównanie frameworków testów jednostkowych, jakie oferuje Visual Studio w swoich szablonach. Ja korzystałem z XUnit w projekcie TDD, ale Ty być może masz innego faworyta. Prawda jest taka, że różnica pomiędzy tymi frameworkami jest niewielka. Chodzi w końcu o oznaczanie, co jest testem, a co nie i każdy framework ma na to swój sposób.
Czasami nie wszystkie technologie wspierają najnowszy .NET Framework, ale w momencie tworzenia tego wpisu nie widzę problemu z .NET CORE 3.2.
Kiedyś też nie każdy framework można było uruchomić w Visual Studio bez dodatkowych rozszerzeń. Teraz to nie jest problem.
AntyPatternCzęść NR.8 W tym wpisie omówimy antywzorce TDD oraz jego ograniczenia.
Pokazałem ci przykład pracy w metodyce TDD, używając ASP.NET CORE i Entity Framework. Pokazałem Ci jak z AutoFixture, możesz zautomatyzować pewne czynności w testach. Jeśli czytałeś poprzednie wpisy, to wiesz, jak ważne jest wstrzykiwanie zależności i rozbijanie kodu na interfejsy.
Na początku szybko omówiłem Ci zasadę RED-GREEN-REFACTOR. Chciałem, abyś jak najszybciej mógł wskoczyć w TDD, bez długiego nawijania, o co chodzi. Dziś omówimy, jednak to, co powinno być omówione na samym początku, czyli JAK dobrze pisać testy jednostkowe.
Zapraszam :)
AutoFixtureCzęść NR.7 Jeżeli kiedykolwiek pracowałeś nad dużym projektem, używając TDD, to wiesz jak bardzo ważne, jest pokrycie testów. Pisanie tych testów wymaga czasu i wysiłku. Będziesz często pracował z bardzo złożonymi instancjami klas. Ich utworzenie może zajmować 80 linijek kodu lub więcej. Zanim więc napiszesz warunek testowy, już musisz dużo napisać.
Uzupełnianie obiektów bzdurnymi danymi może zajmować więcej czasu niż MOKOWANIE metody do testowania kodu.
Zresztą patrz na ten kod, który napisałem, gdy robiłem projekt w stylu TDD.
IActionResultCzęść NR.6 W tym wpisie pokaże Ci jak sprawdzać i testować zawartość IActionResult. Sprawdzimy widoki, do których nawigujemy i sprawdzimy też, czy zwracamy odpowiedni model w IActionResult.
W poprzednim wpisie zrobiliśmy dwa testy do kontrolera i próbowaliśmy postawić nasz projekt ASP.NET CORE (na razie bez sukcesu, bo nie mamy bazy SQL Server).
Do skończenia tego przykładowego projektu TDD zostało nam jeszcze parę testów.
A dokładnie dwa. Oto wymagania, które nam zostały:
Chcielibyśmy, aby działanie naszego kontrolera wyglądał tak. Jak widzisz tłumaczymy model na request na samym początku. Potem wysyłamy zapytanie do procesora i robimy przekierowanie na odpowiednią stronę w zależności od tego, czy udało nam się kupić grę.
Co więcej, gdy nam się nie udało kupić gry, powinniśmy otrzymać model z błędem, który później zostanie obsłużony w widoku.
ControllerCzęść NR.5 Kiedy budujesz aplikację z interfejsem użytkownika, możesz wyraźnie odseparować definicję czystego interfejsu np. HTML od logiki takiego interfejsu np. JavaScript.
Logika interfejsu użytkownika definiuje na przykład, co się stanie, gdy użytkownik kliknie przycisk
Moje doświadczenie programistyczne, które ma już 9 lat mówi mi, że w TDD najlepiej się testuje logikę interfejsu użytkownika. Co prawda możesz napisać testy przy użyciu Selenium i testować czy odpowiedni DIV w HTML jest w odpowiednim kolorze, ale taki poziom testów błaga też o pytanie ich sensu.
Najlepiej testuje się logikę. Co więcej, warto zaznaczyć, że logikę można testować tylko wtedy gdy mamy jasny podział pomiędzy logiką a definicją interfejsu użytkownika.
MemoryCzęść NR.4 Jak testować warstwę dostępu do danych. Czy już na tym etapie jest na potrzebna baza danych? Oczywiście, że nie? Czy musimy tworzyć jakieś statyczne listy, które taką bazę mają symulować? Nie
Wystarcz skorzystać z frameworka Entity Framework, który pozwala na utworzenie bazy testowej w twojej pamięci RAM. Gdy będziesz na produkcji wtedy podłączysz się do prawdziwej bazy z prawidzywmi danymi. Zrobimy to w projekcie ASP.NET CORE.
Jakie mamy wymagania w warstwie dostępu do danych:
Zanim przejdziemy do następnego przykładu zróbmy porządek w naszym projekcie.
TheoryCzęść NR.3 Pora pisać kolejne testy by pokazać jak nasza aplikacja się rozrasta. Dziś przetestujemy i napiszemy wymóg sprawdzenie dostępności gry przed jej zakupem.
Mam już test i kod do metody zapisu w naszym repozytorium do zakupów gier. Dla następnego przypadku będziemy musieli stworzyć nowe repozytorium z metodą IsGameAvailable.
Pomyślmy też co powinno się stać w każdym przypadku. Jeżeli gra nie jest dostępna lub nie istnieje to oczywiście nie możemy jej kupić. Jeżeli gra jest dostępna wtedy wykonujemy polecenie zapisu naszego zakupu.
Oto diagram, który pokazuje przepływ takiej aplikacji.
MoqCzęść NR.2 Wcześniej pokazałem Tobie jak przebiega praca programisty z TDD. Dziś będziemy rozbijać klasy na pojedyncze cegiełki, bo inaczej nie można tego testować, gdy wiele klas. Na razie wszystko wygląda w porządku, bo mamy jedną klasę. Sprawy jednak się skomplikują, gdy będziesz miał więcej klas i zależności pomiędzy nimi. Zobaczymy jak to możemy ugryźć
W poprzednim wpisie stworzyliśmy klasę GameBuyingRequestProcessor, która zajmuje się przyjęciem zakupionej gry. Spełniliśmy już do niej następujące wymagania .
TDDCzęść NR.1 Czym jest TDD? Czyli Test Driven Development. Jest to styl tworzenie programowania, który polega na tym, że zanim napiszesz kod najpierwsz piszesz do niego testy jednostkowe.
Zanim zaczniesz pisać kodu czy to z TDD, czy bez masz na pewno już pewne stwierdzone wymagania do napisania kodu.
Z TDD bierzesz te pojedyncze wymagania i zanim napiszesz swój pierwszy kod piszesz TEST, który sprawdza dane wymaganie.
Wymaganiem może być funkcja, która zwróci określony obiekt z określonymi polami. W teście byś sprawdził czy te pola są zwracane dla poprawnego zapytania.
Piszesz test jako pierwszy i wiadomo, że bez poprawnego kodu ten test będzie dawał wynik czerwony. Tak ma być, ponieważ logikę napiszesz potem. Test ma pokazać i pilnować Cię i innych programistów o poprawne działanie danej funkcji i jego danego wymagania.
OrderCzęść NR.11 Czy wiesz, że mam na tym blog kurs Funkcyjnego programowania w C#. Dawno go nie odświeżałem, a wraz z pojawieniem się C# 9.0 myślę, że warto robi wpisy, które potrafią przełożyć filozofię funkcyjnego programowania na C#. A sam C# tak jak przewidziałem na początku tego kursu będzie się zbliżał do trendów funkcyjnego progrowania i brał pomysły z F#.
Dzisiaj po wielkim powrocie omówimy Funkcje wyższego rzędu (Higher-order function). Jak wpiszesz "funkcje wyższego rzędu" do Google to zgłoszą Ci języki jak : Python, JavaScript. A jak to ma wyglądać w C#.
Funkcje wyższego rzędu są filarem funkcyjnego programowania. Są to funkcje, które biorą albo inne funkcje jako parametry, albo zwracają nowe funkcję, które mogą być tworzone dynamicznie.
TreeWzór.16 Co prawda kiedyś dawno temu (w 2011 roku) zrobiłem wpis z implementacją drzewa binarnego. Znając jednak siebie z 2011 roku nie zaszkodzi zrobić takie szybkie przypomnieje i użyć wzorca iterator.
Zaczynamy od tworzenia gałęzi i liści drzewa binarnego. Każda gałąź ma wartość i może, ale nie musi mieć następne gałęzi.
W konstruktorze przekazuje dalsze instancje tej samej klasy. Co oznacza, że możemy stworzyć prawdziwy łańcuch łączący te klasy, a raczej drzewo.
By PropertiesWzór.15 Iterator mówiąc krótko jest to obiekt, który przemieszcza się po strukturze obiektu. Iterator zazwyczaj ma referencję do obecnego obiektu, do którego ma dostęp i posiada także metodę by przejść do następnego elementu.
Mam także iteracje dwukierunkowe, które pozwalają ci także iść w przeciwną stronę.
W .NET mam już sposób na implementację tego wzorca . Jest nim interfejs IEnumerator<T> . Posiada on następujące metody:
MachnineWzór.13 Nasze zachowanie jest sterowane przez nasz stan. Jeżeli nie wyspałeś się dobrze to twoje zachowanie zapewne się zmieni. Jeżeli wypiłeś dużo alkoholu to nie będziesz prowadził samochodu. Stany więc decydują o tym co możesz i czego nie możesz zrobić.
Możesz oczywiście przejść z jednego stanu w drugi. Energetyk/Kawa może być takim wyzwalaczem, który zmienia twój stan. Poranne ćwiczenia mogę Cię też bardziej rozbudzić.
Wzorzec projektowy State jest bardzo prosty. Stan kontroluje zachowania, a sam stan może zostać zmieniony. Jak jednak ten stan zobrazować. Możemy to zrobić na dwa sposoby:
Oba te rozwiązania są właściwe. Drugi jest najbardziej popularny i kto wie być może już go użyłeś w swojej pracy. Pierwszy wymaga stworzenia wielu klas więc wydaje się on bardziej skomplikowany. Zauważ, że o ile wzorce projektowe mogą wydawać się cool czasami wygrywa rozwiązanie, które jest bardziej przejrzyste niż bardziej złożone. W końcu inni programiści muszą zrozumieć co chciałeś osiągnąć w kodzie
IObservable
Ich celem było obsłużyć strumień reaktywnych informacji.
Zobaczmy co interfejs IObservable<T> w ogóle robi. Jaki jest on mechanizm? Do podpinania się do zdarzeń używamy operatora += . W tym interfejsie będziemy używać metody Subscribe() . Ta metoda bierze za parametr tylko interfejs IObserver<T>
Wszystko to jest interfejsem więc w przeciwieństwie do delegat i zdarzeń nie mamy tutaj określonego mechanizmu działania. Możemy z tymi interfejsami zrobić co chcemy
A co z odpinanie się od obserwacji, czyli od subskrypcją. Idea ta jest wpierana przez interfejsy Metoda Subscribe() zwraca obiekt interfejsu IDisposable. Będzie to token, który metodę Dispose() odłączy się obserwacji obiektu observable.
EventWzór.11 Wzorzec projektowy Obserwator polega na tym,że jeden komponent informuje drugi, że coś się wydarzyło. Ten wzorzec jest używany wszędzie. W aplikacjach WPF i Windows Forms, jak i ASP.NET Web Forms i wszelkiej formie UI w platformie .NET mamy system zdarzeniowy. Ten system do program wysyła obiekty określający jakie zmiany zaszły przy interakcji z użytkownikiem.
Wzorzec Obserwator jest popularny i potrzebnym wzorcem w wielu miejscach w aplikacji nawet bez twojego kodu. Nic dziwnego, że twórcy C# postanowili zaszyć ten wzorzec do języka w postaci słowa kluczowego event
Baby it's 8C# 8.0 przyniósł ze sobą wielkie zmiany. Niektóre z nich nie są zmianami kosmetycznymi i wywracają pewne pytania rekrutacyjne na Juniora C# na opak. Dobra wiadomość jest taka, że .NET Core 3.1 i .NET Standard 2.1 korzysta już domyślnie z C# 8.0 i nie trzeba już dodawać dziwnych wpisów preview.
W innym wpisie omówiłem już obsługę wartości Null w typach referecyjnych więc nie będę robił tego ponownie.
Zobaczmy co innego przyniósł ze sobą C# 8.0.
TemplateWzór.10 Wzorzec projektowy Strategy i Template Method są podobne do siebie. Jakie jednak są różnice . Wzorzec projektowy Strategy używa interfejsów i kompozycji do określenia zachowania algorytmu.
Natomiast Template Method używa dziedziczenia . Klasa ustala szkielet algorytmu i jego kolejności natomiast implementacja poszczególnych kroków jest w zupełnie innym miejscu. Tym zajmą się klasy, które będą dziedziczyć po tej klasie szablonu
Istnieje mnóstwo przykładów tego wzorca. Często jest on reprezentowany przez artykuły jedzenia. Przykładowo masz tutaj szablon robienia naleśnika.
How to?Wzór.9 Mam więc listę napisów (Stefan,Jarek,Bajek) i chciałbyś je wyświetlić w specyficzny sposób. Możesz to zrobić po przecinku : (Stefan,Jarek,Bajek).
A może wyświetlić je po kropce : (Stefan.Jarek.Bajek)
A może wyświetlić je korzystają z elementu <ul><li> w HTML
Każdy z tych formatów wymaga swojej logiki przetłumaczenia listy napisów na odpowiedni wynik.
Można by powiedzieć, że strategii.
Co, jeśli bym chciał wybierać tę strategię w trakcie działania programu? Zobaczmy jak wzorzec projektowy strategi działa.
SaveStateWzór.8 Używając wzorca projektowego Command, zapisywaliśmy akcje, które wykonywaliśmy w systemie i dzięki temu mogliśmy później te akcje cofać.
Istnieje wzorzec projektowy, który też spełnia tę funkcję. Wzorzec Memento przechowuje stan systemu w dedykowanym obiekcie tylko do odczytu.
Ten token będzie użyty do przywrócenia systemu
ConnectingWzór.7 Większa część kodu, który piszemy, ma różne komponenty (klasy), które gadają ze sobą poprzez bezpośrednią referencję. Jednakże zdarzają sytuację, w których chciałbyś ,aby obiekty nie były świadome swojej egzystencji.
Może chciałbyś, aby obiekty były świadome siebie, ale nie chcesz przekazywać za każdym razem referencyjni do nich
W końcu za każdym razem, gdy wysyłasz referencje obiektu, to przedłużasz jego życie w pamięci.
Mediator jest wzorce projektowym, który ma ułatwić komunikację pomiędzy obiektami, które fachowo nazywam kompomentami
Mediator ma dostęp do każdego komponenty . Oznacza to, że powinien być on albo publiczny polem statycznym, albo singletonem, który jest wstrzykiwany do każdego komponentu, który go potrzebuje.
Ask meWzór.6 Powiedzmy, że chcesz przypisać wartość do zmiennej. Wystarczy do tego prosty kod jak : a = 4
Zmienna została zmieniona, jednak nie ma żadnej historii, aby zapisać, że takie zdarzenie nastąpiło. Nikt nam przecież nie może dać poprzedniej wartości tej zmiennej. Nie możemy przecież zapisać i serializować faktu o zmiany wartości. Czyż nie?
Co, jeśli chciałbyś cofnąć swoje działanie przypisania zmiennej.
No cóż, skoro nie masz historii, nie masz informacji o poprzedniej wartości to zrobienie takiej operacji jest niemożliwe
Wzorzec projektowy "Command" stawia sobie ten właśnie cel. Zamiast działać na obiektach bezpośrednio, co by było, gdybyśmy mogli wysłać, im polecenia i instrukcje co trzeba zrobić.
Klasa reprezentująca tę polecenie będzie opisem tego, co trzeba zrobić i jak.
Event BrokerWzór.4 Poprzedni przykład wzorca jest trochę sztuczny. W prawdziwym świecie będziesz chciał, aby stwory, zyskiwały lub traciły bonusy w dowolny sposób. To jest coś, czego nie zrobisz, mając listę jednokierunkową czy łańcuch zobowiązań
Nie chciałbyś permanentnie zmieniać dane swojego stwora. Chcesz, aby ta zmiana działa w tymczasowo i tylko wtedy gdy jest ona potrzebna.
Potrzebny nam będzie scentralizowany komponent. Będzie on trzymał listę wszystkich modyfikatorów dostępnych w grze. Będziemy wyszukiwać te modyfikatory i dodawać je do stworów mając pewność, że wszystko odbywa się w dobrej kolejności.
Ten komponent nazywa się Event Broker. Co ciekawe jest on połączeniem kilku wzorców projektów jak Mediator, Observer, Command
Chain of ItemsWzór.3 Pomyśl, że pracujesz nad daną aplikacją i okazuje się, że coś zostało źle zaprogramowane. Kto jest za to odpowiedzialny? Ty? Twój szef, który dał Ci zadanie? A może analityk aplikacji? A może osoba biznesową źle zrozumiała proces, który próbujesz zaprogramować
To jest właśnie łańcuch odpowiedzialności. Dodatkowo jest to także wzorzec projektowy. Jego zadaniem jest wywołać elementy systemu jeden po drugim.
Implementacja tej filozofii wydaje się prosta. Potrzebna Ci jest lista jednokierunkowa oraz klasa abstrakcyjna, która posłuży za szablon do działania
SingletonWzór.2 Wzorzec projektowy Singleton urósł na podstawie prostego pomysłu : Co jeśli chcesz mieć instancję jednego pewnego komponentu w swojej aplikacji, bez względu na to ile razy go utworzysz przy pomocy konstruktora.
Przykładowo masz klasę, która ładuje pewne dane z bazy tylko raz w cyklu życia w aplikacji. Ta klasa jeszcze posiada tylko pola do odczytu.
Taka klasa jest dobrym kandydatem na wzorzec projektowy Singleton. Po co obciążać pamięć swojej aplikacji obiektami, które mają dokładnie te same dane.
Wzorzec projektowy Singleton można zaimplementować w C# na kilka sposobów
C# i NULL NullReferenceException. Ile razy w swojej karierze widziałeś ten błąd. Wielu programistów i geniuszy architektury programowania od dawna się zastanawia, że może wartość NULL w typach referencyjnych to duży problem.
W C# nie ma wielokrotnego dziedziczenia. Null jest tym wyjątkiem, bo technicznie dziedziczny on po wszystkich wartościach referencyjnych. Brzmi to, jak łamanie jakieś zasady projektowej
Niektórzy mają śmiałość mówić, że jest to problem wart miliardy dolarów
Wyjaśnijmy ich punkt widzenia
PytaniaPyt NR.1 Cześć! Dzisiaj postanowiłem napisać coś na temat rozmów kwalifikacyjnych. Ludzie prosili mnie o to, od kiedy napisałem wpis na temat szukania pracy w Warszawie po raz pierwszy. Ciekawa lektura dla tych, którzy skończyli studia inżynierskie i szukają pracy w wielkim mieście.
Przejdźmy jednak do pytań. Bo jakie pytania możesz dostać szukając po raz pierwszy pracy jako programista. Jeśli więc szykujesz się rozmowę mam nadzieję, że to ci pomoże.
Pytania są banalne. Postanowiłem na razie opisać te najbardziej oczywiste.
PłuapkiPyt NR.1 Pamiętam swoje pierwsze przygody z językiem C# i swoje błędy. Pamiętam jak z kolegą pisaliśmy algorytm ewolucyjny i zastanawialiśmy się, dlaczego mamy przepełnienie stosu. Zdecydowanie wtedy obaj o czymś zapomnieliśmy. Często zdarzało mi się zapomnieć, że istnieją inne kolekcję w C# niż tablice. Korzystałem więc z tablic, bo przy nich czułem się bezpiecznie i to one były najczęściej używane na zajęciach.
Jak widać nie byłem takim zdolnym programistą w czasach studenckich. Postanowiłem więc zrobić listę pospolitych pomyłek nowicjusza.
Dynamic C# 4.0 przedstawił nowy typ “dynamic”. Istnieje on już od pewnego czasu, ale pytanie, dlaczego nie jest tak często używany? Odpowiedź jest oczywiście prosta, ponieważ słowo kluczowe dynamic przydaje się w wybiórczych przykładach.
Przykładowo typ dynamic jest używany do wiązania danych na samym dnie C#. Kiedyś te operacje wykonywały się na napisach bądź obiekcie System.Object, teraz to wszystko wędruje do dynamicznej zmiennej, która może określać wszystko.
Dynamic też przyda się bardzo przy operacjach z bibliotekami COM. COM w końcu to system, który jest w połowie dynamiczny. Wiele metod COM zwraca więc dynamiczny obiekt. Przed C# 4.0 zostawał zwracany obiekt, co trochę komplikowało sprawę. Trzeba było wtedy rzutować i zgadywać czym ten obiekt jest.
W sumie tak samo jest z typem dynamic, ale jeśli mam pewność, że wszystkie obiekty umieszczone w tym typie zawsze będą miały tę jedną wspólną właściwość, to wszystko jest w porządku. Właściwie typ mnie nie interesuje bardziej zakładam, że dana właściwość lub pole pojawią się bez względu na wszystko.
Jest Moc Nadszedł czas, aby poszerzyć swoją wiedzę na temat C#. Istnieje kilka ciekawych funkcjonalności, które mogą ci ułatwić pracę z kodem
Raz na jakiś czas warto odnowić swoją wiedzę.
LazyCzęść NR.10Czy jest możliwe w C# uruchomienie metody, tylko wtedy, gdy jest ona nam potrzebna.
Wartościowanie leniwe jest skomplikowanym zagadnieniem i ciężko jest go zrozumieć bez odpowiedniego przykładu w kodzie.
Currying howCzęść NR.8 W poprzednim wpisie widzieliśmy przykłady jak Currying działa. Przykłady te były opisane na zmiennych zadeklarowanych, albo jako anonimowe metody, albo jako wyrażenia lambda. Zmieniliśmy te funkcje do postaci łańcucha wywołań funkcji, które przyjmują zawsze tylko jeden parametr.
Jak to jednak by wyglądało w C# , w kontekście klas. Jak mieć metodę Currying w stylu języków funkcjonalnych.
Jakie ja napotkałem problemy pisząc ten prosty przykład edukacyjny.
CurryingCzęść NR.7 Gdzie leży serce programowania funkcjonalnego. Oczywiście w jego funkcjach, które są składową większego algorytmu. Haskell Curry był matematykiem i to od niego wywodzi się termin Currying, jak i cały język programowania Haskell.
Currying sprawia, że jesteśmy w stanie zobaczyć wszystkie funkcje jako funkcje jednoparametrowe bez względu na to, ile parametrów tak naprawdę potrzebujemy do wyliczeń i działania.
Jak to jest możliwe? Przecież gdzieś te parametry muszą być? Jest to jednak prostsze niż się wydaje.
Otwiera nas to na dzielenie aplikacji na mniejsze elementy. Jest to jedna z głównych esencji każdego języka funkcjonalnego. Jak to wygląda w C#, który do końca nie jest językiem funkcjonalnym.
RekurecjaCzęść NR.9 W funkcjonalnych językach programowania rekurencja jest narzędziem z dużą tradycją. Wiele oryginalnych języków funkcjonalnych nie miało konstrukcji pętli. W takich wypadkach była używana rekurencja.
Obecnie wiele języków funkcjonalnych ma definicję pętli w swojej składni.
Nie zmienia to jednak faktu, że rekurencja wciąż jest używana przez wielu programistów.
Future C# Czy warto uczyć się C#? Oczywiście język dojrzał i – co więcej – czeka na niego świetlana przyszłość.
C# ma już 16 lat. Przy pomocy C# możemy tworzyć strony internetowe, aplikacje na Androida, iOS i aplikacje na Windows 10. Mam też aplikacje na systemy Windows jak Windows Forms i WPF. Do tego stosu też można dodać usługi Windows, które działają w tle systemu.
Na koniec możemy wspomnieć o aplikacjach na systemy Office i SharpPoint.
CreateCzęść NR.6 Pomówmy o wyrażeniach drzewiastych raz jeszcze. Wyrażenia drzewiaste są naprawdę potężnym narzędziem, ponieważ traktują kod jak dane. W poprzednim wpisie przyjrzeliśmy się jak wyrażenia drzewiaste są zbudowane i jak je wykorzystać.
W tym wpisie skoncentrujemy się na tworzeniu wyrażeń, jak i ich zmianie.
Tematyka ta jest dosyć obszerna dlatego postanowiłem przygotować tylko parę ciekawych przykładów, które wykazują pewną użyteczność tworzenia dynamicznych wyrażeń.
DekoratorWzór.1 Dekorator. Śmiało mogę powiedzieć, że jest to jeden z najważniejszych wzorców projektowych. Można powiedzieć, że jest on prawie częścią każdego systemu, ponieważ nie ma co ukrywać, jest on pożyteczny i użyteczny nawet do dzisiaj.
Dekorator pozwala dodać istniejącej klasie nowe zachowanie. Nie zmienia on jednak działanie klasy podstawowej. Oznacza to, że spełnia następujące zasady S.O.L.I.D:
Dekorator, jak i jego klasa bazowa mają tylko jedno zadanie. Dekorator pozwala nawet rozbić zachowanie klas, jeśli widzisz, że te rozbicie jest potrzebne. W tym przykładzie to pokażę.
Chciałbyś się zapewne nauczyć tego wzorca. Zamiast tego przyjrzymy się przykładzie Pizzy. Kod jest do pobranie na końcu artykułu.
Wyobraź sobie, że masz następujący zestaw klas.
Tags Ostatnio ulepszając swojego bloga miałem proste zadanie. Chciałem przy pomocy swoich własnych znaczników modyfikować tekst w postach.
Nie jest to nic odkrywczego. Blog WordPress ma dużo swoich własny znaczników i tagów, które mają ułatwić ci wstawanie n.p filmików z YouTube albo TED-a.
Ten blog jest napisany w C# przez mnie, a to znaczy, że jeśli czegoś w nim nie ma to znaczy, że muszę to napisać.
ThreadingCzęść NR.5 Jak można wykorzystać programowanie aspektowe w pożyteczny sposób?
Interceptory mogą się przydać przy tworzeniu nowych wątków. Pisząc aplikację w WPF lub Windows Forms łatwo zauważyć tę sytuację. Podczas wykonywania jakiejś długiej czynności w kodzie możesz zauważyć, że cały wątek UI został zatrzymany. Oznacza to, że nie możesz ruszyć okna, nie możesz skrolować okna i nie możesz na nic klikać, bo cały wątek odpowiedzialny za to jest zajęty.
C# 7.0 Na konferencji Build 2016, Microsoft wypuścił pierwszy publiczny wgląd do nowego Visual Studio 15. Po co go zainstalować? Warto go mieć by zobaczyć, co obecnie można zrobić w kolejnej iteracji języka C#. Jest to siódma iteracja C#. Pojawiło się w niej wiele ciekawych sztuczek.
Instalacja Preview Visual Studio 15 wydaje się mało inwazyjna na cały ekosystem programistyczny w moim komputerze. Wydaje się, że w każdej chwili mogę odinstalować ten edytor bez niszczenia czegokolwiek w swoim systemie operacyjnym.
Kiedyś szczytem wszystkich wynalazków stworzonych przez programistyczne języki funkcjonalne była możliwość wykonania funkcji, gdy ona jest w formie napisu string.
Ten napis można było zmieniać i później go wywołać jak zwyczajny kod.
Inaczej mówiąc “eval” .
Wiele języków programowania wspiera operację “eval” czyli możliwość wywołania funkcji w danym języku, gdy dynamicznie tworzymy wyrażenie tej własnej funkcji.
Najprostszy eval jak powiedzieliśmy wcześniej wymaga do operacji zwykłego napisu string. Języki, które to wspierają pozwalają na wywołanie takiego kodu. Oto przykładowy kod JavaScript.
Aby język programowania mógł działać z Funkcjami wyższego rzędu musi rozwiązać problem z zasięgiem zmiennych. O co chodzi?
Funkcja wyższego rzędu jest to funkcja, która przyjmuje jako parametry kolejne funkcje. Co się jednak dzieje z parametrami zaszytymi w wewnętrznych parametrach funkcji?
Kiedy funkcje są przekazywane jako parametry, zmienne, wartości zwracane - wtedy kompilator używa domknięcia, aby rozszerzyć zasięg zmiennych tak, by były one dostępne wtedy, gdy są potrzebne.
W tym wpisie spojrzymy na problem z zasięgiem zmiennych i na domknięcia, ale najpierw…zobaczymy jak w C# dynamicznie tworzy się funkcję.
Podobnie jak delegaty: Predicate, Converter - delegata Comparsion istnieje głównie po to, by dać możliwość kolekcjom Array i List<T> możliwość sortowania.
Obecnie jednak nie korzystam z metody Sort, tylko z metody LINQ OrderBy.
Używanie delegaty tak, jak w poprzednich przypadkach nie ma sensu. Sama delegata istnieje dla metod np. Sort.
Witaj w przedostatnim wpisie z tego cyklu. Poza wielkim podsumowaniem czego w Javie nie ma, a jest w C# wypadałoby jeszcze coś powiedzieć o przeciążaniu metod w C# i w Javie, ponieważ różnice są.
Zacznijmy od C#.
Elementy klasy pochodnej mogą redefiniować metodę klasy bazowej. W klasie pochodnej tworzymy metodę o tej samej nazwie i liście parametrów, co metoda w klasie pochodnej.
Metoda ta będzie miała nowe zachowanie. Inne niż metoda z klasy bazowej.
Generics, Typy generyczne referują się do typów, których definicja metody, klasy i interfejs operują zależnie od tego, co podasz do niego.
Typy generyczne mają wiele zalet jedną z nich jest wykrywanie ich działania już na poziomie pisania kodu oraz to, że pozwalają na uniknięcie konwersji typów.
Generics, Typy generyczne referują się do definicji metody, klasy i interfejsów, które operują zależnie od tego, co podasz jako parametr generyczny.
Typy generyczne mają wiele zalet jedną z nich jest wykrywanie ich działania już na poziomie pisania kodu. Dzięki nim też możemy uniknąć konwersji typów.
Przechwytywanie wyjątków pozwala programistom rozwiązać problem związany z tym, że w każdej aplikacji może wystąpić nieprzywidziana sytuacja.
Przykładowo jeśli chcesz otworzyć plik używając FileReader z Javy, albo StreamReader z C#, to istnieje kilka sytuacji, które mogą wywołać błąd działania, czyli wyjątek. Przykładowo plik może nie istnieć.
ConverterSmak NR.3Przerobiliśmy 3 z 5 szablonów gotowych generycznych delegat. Zostały nam jeszcze dwa. A w tym wpisie opiszę delegatę Converter.
Nie ma w niej niczego specjalnego. Jest to kolejna delegata, która istnieje z powodu starego kodu .NET 2.0 sprzed LINQ.
Celem tej delegaty jest przekonwertowanie jednego obiektu w drugi. Od razu rodzi się pytanie po co używać do tego oddzielnej delegaty gdy mamy delegatę Func.
Predicate to gotowy szablon delegaty/wskaźnika do metody.
Metoda referowana w Predicate musi zwrócić wartość true/false.
Spełnia ona inną role niż klasyczne szablony delegat jak “Action” i “Func”, które opisałem wcześniej. Pytania brzmi na czym polega różnica.
Możesz sobie zadać pytanie dlaczego w ogóle z nich korzystać. Dla czytelności systemu może łatwiej jest użyć delegaty Func<T,Bool>. Dlaczego Predicate w ogóle istnieje?
Typ wyliczeniowy jest to typ, który zawiera określoną liczbę nazwanych stałych. Aby utworzyć typ wyliczeniowy wystarczy użyć słowa kluczowego “enum” zamiast “class”.
Wewnątrz nawiasów klamrowych po przecinku definiujemy listę stałych elementów. Zasady poziomu dostępu typu wyliczeniowego są takie same jak zasady dla klasy.
W Javie stałe wartości enum są pisane z dużych liter.
Klasa abstrakcyjna dostarcza implementacje innym klasom. Klasa abstrakcyjna jest więc taką podstawką dla pozostałych klas.
Klasa abstrakcyjna może zawierać zestaw kompletnych metod, które będzie posiadać klasa pochodna. Klasa abstrakcyjna może też mieć zestaw abstrakcyjnych metod, które nie są zdefiniowane w swoim działaniu. Podobnie do interfejsów, w takich metodach istnieje tylko sygnatura metod. Nie ma w nich ciała.
Interfejs to typ, którego zadaniem jest rozłączenie implementacji działania od definicji parametrów wyjścia.wejścia.
Jest to specyficzny kontrakt, który jest implementowany przez klasy. Kontrakt ten zawiera tylko informacje o co dana metoda ma się zwrócić i co ma ona przyjąć. Definicja działania jest już określona w klasie.
Zmienna w C# określona słowem kluczowym const staje się stałą, której zawartość jest na zawsze zawarta w bibliotece, w trakcie kompilacji. Ta wartość nie może zostać zmieniona w trakcie działania programu.
Próba przypisania jakiekolwiek wartości do stałej będzie skutkować błędem.
Stałe muszą znajdować się w klasie jako pole lub w lokalnym bloku kodu .
Poziomy dostępu deklarują na jakim poziomie dany element klasy bądź sama klasa jest widoczna.
W Javie mamy 4 typy dostępu. Są one następujące: public, protected, private i private na poziomie paczki.
Ten ostatni poziom nie może być jawnie zadeklarowany za pomocą słowa kluczowego.
Warto zaznaczyć, że poziom dostępu protected daje dostęp do wszystkich klas w danej paczce, nawet jeśli one nie dziedziczą po tej klasie.
Dziedziczenie pozwala klasie na uzyskanie elementów (pól, metody) innej klasy. W przykładzie poniżej klasa kwadrat dziedziczy po klasie prostokąt.
Prostokąt staje się klasą bazową Kwadratu.
W dodatku wszystkie elementy klasy Prostokąt, jeśli są one dostępne stają się elementami klasy Kwadrat. Wyjątkami są konstruktor i w przypadku C# destruktory.
StaticCzęść NR.9Słowo kluczowe “static” jest używane do tworzenia pól i metod do których dostęp nie wymaga utworzenia instancji klasy.
Statyczne elementy wewnątrz klasy należą do samej klasy. Nie statyczne elementy są kojarzone z każdą kopią obiektu.
Oznacza to, że każde statyczne elementy nie mogą używać elementów powiązanych z instancją/obiektem danej klasy. Na poziomie statycznych elementów instancja klasy i jej elementy nie istnieją.
Z drugiej strony metody niestatyczne mogą korzystać z statycznych metod i pól.
Klasa jest to szablon używany do tworzenia obiektów. Klasy składają się głównie z dwóch członów: pól i metod. (C# ma tego więcej)
Pola są zmiennymi, które trzymają stan obiektu. Metody definiują, co obiekt potrafi.
Poniżej znajduje się klasa opisująca kwadrat. Ma ona dwa pola x i y oraz metodę GetArea().
MetodyCzęść NR.7 Metody to bloki kodu, które są wykonywane wtedy, gdy są one wywoływane. óóóó
Jak się można domyślać ta cześć składni języka C# i Javy nie rożni się za bardzo.
Metody są tworzone poprzez określenie:
W C# i w Javie mamy 4 struktury pętli.
Pętli używamy by wielokrotnie wykonać kod. Podobnie jak z wyrażeniem “if” kod do wykonywania w pętli znajduje się wewnątrz nawiasów klamrowych.
Jeśli mamy do dyspozycji tylko 1 blok kodu do wykonania, to nie musimy używać nawiasów klamrowych.
W poprzednim wpisie omówiłem, czym jest intercepcja w programowaniu. Chociaż jak zajrzysz do Googli, to możesz zobaczyć, że słowo to często jest używane w footballu amerykańskim.
Poprzednim razem skorzystaliśmy z Castle.Windsor i DynamicProxy.
Teraz zrobię to samo tylko przy użyciu PostSharpa. Wpis będzie krótki, gdyż omówienie techniczne zostało zrobione wcześniej.
Aby użyć PostSharpa musimy stworzyć klasę aspektową.
W poprzednim wpisie pokazałem prosty przykład AOP z PostSharpem.
Teraz pokażę wam podobny prosty przykład AOP, ale z Interceptorami z Castle.Windosor.
Różnica tej techniki z PostSharpem jest duża.
Kontener wstrzykiwania zależności Castle będzie dodawał aspekty w trakcie wykonywania programu. PostSharp robił to poprzez dodatkowy proces kompilacyjny.
Warto też zaznaczyć, że ten przykład będzie się różnił od poprzedniego przykładu. Dlaczego?
Muszę wyjaśnić czym jest intercepcja metody
Czas na proste demo AOP przy użyciu PostSharp i IL Code Weaving.
W poprzednim wpisie omówiłem na czym polega AOP. Jeśli jeszcze wszystkiego nie rozumiesz, to spokojnie dopiero patrząc na konkretne przykłady, sprawa z AOP staje się jasna jak żarówka.
Projekt Demo zaczynamy od utworzenia nowego projektu w Visual Studio. Demo będzie proste, dlatego wystarczy nam aplikacja konsolowa.
Programowanie aspektowe – to brzmi skomplikowanie, ale w rzeczywistości tak nie jest. Programowanie aspektowe - w skrócie AOP, pomaga spędzić mniej czasu na kopiowaniu i wklejaniu tego samego kodu.
Te powtarzające fragmenty kodu fachowo nazywają się “boilerplate”.
Redukując powtarzalność kodu możesz poświęcić więcej czasu na ważniejsze części projektu i dodać do niego, i do innych projektów wartość dodaną.
AOP w .NET może zostać uzyskane na wiele sposobów. Najpopularniejszymi sposobami są techniki związane z:
Nie wszystkie funkcje są tak ważne, że muszą mieć nazwę. C# wspiera anonimowe funkcje od wersji 2.0. A od wersji 3.0 anonimowe funkcje pojawiły się w lepszej wersji. W wersji wyrażeń lambda.
Te funkcje nie żyją na poziomie klas i dlatego nie mają nazw. Referencje do takich funkcji zazwyczaj przetrzymuje się w postaci zmiennych typu danej delegaty.
Istnieją pewne ograniczenia dotyczące tego, gdzie anonimowe funkcje mogą się znajdować i jakie mają być.
Przykładowo nie mogą one być generyczne.
C# jest językiem obiektowym. C# nie pozwala na użycie “funkcji” poza klasami. Jest to wielka różnica w porównaniu z C++ - pierwszym językiem programowania zorientowanym obiektowo. C++ pozwala na pojawianie się funkcji poza klasami ze względu na wsteczną kompatybilność z językiem C.
Można się kłócić, że skoro C# ma klasy statyczne z statycznymi metodami to programowanie imperatywne istnieje, ale jest ono ukryte za obiektową terminologią.
Funkcje w C# mogą istnieć tylko wewnątrz klas i co ważniejsze nie nazywamy je funkcjami, tylko metodami. Metody w C# zawsze muszą coś zwracać. Na szczęście ta zasada jest omijana poprzez typ void. Dzięki temu w metodzie nie musimy używać słowa kluczowego return.
Co to jest?Część NR.1Programowanie funkcyjne istnieje od bardzo długiego czasu. Język programowania LISP w 1958 roku postawił punkt startowy w programowaniu funkcjonalnym. Z drugiej strony LISP już wtedy bazował na koncepcjach, które istniały. Pierwsze kroki w kierunku programowania funkcjonalnego można datować na lata 1930-1940. Wtedy Alonzo Vhruch opracował lambda Calcus.
http://en.wikipedia.org/wiki/Lambda_calculus*
Programowanie funkcje jest kolejnym paradygmatem programowania, który występuje w wielu językach programowania. Jak sama nazwa wskazuje koncentruje się na funkcjach.
Dla niektórych programistów programowanie funkcyjne wydaje się być naturalne. Funkcyjne programowanie według nich bardziej koncentruje się na problemie, który powinien być rozwiązany niż na poszczególnych krokach rozwiązania problemu.
W poprzednich wpisach pokazałem jak przy użyciu wyrażeń drzewiastych wyciągać kod.
Jak jednak kod ten zmienić.
Do spacerów po kodzie używaliśmy klas opartych na wzorcu “Vistor”. W tym wypadku podobne rozwiązanie jest zalecane.
Chociaż na siłę można zmieniać wyrażenie drzewiaste jakby to były pliki XML. Jest to jednak trudne i kod taki nie jest czytelny.
Dlaczego znowu piszę o delegatach. Otóż widzę, że wiele osób wchodzi na mojego bloga, by się dowiedzieć “co to jest i jak to działa”. W 2011 roku, na szybko napisałem pewien wpis, który swoim przykładem miał zobrazować zależności wynikające z mechanizmu delegaty. W wielkim skrócie wpis mijał się z celem.
Dlatego postanowiłem napisać kolejny wpis o delegatach bez żadnych udziwnień.
Postanowiłem też w tym wpisie poruszyć ważne zagadnienie, które jest reprezentowane przez gotowe delegaty jak “Action<T>” i Func<T,T>.
Jednym z częstszych problemów występujących w C#. Rozwiązanie jest takie oczywiste, czasem jest ono przydatne.
Jak można użyć pętli foreach na naszym typie wyliczeniowym.
AddDocumentCzęść NR.6Rolsyn API umożliwia z poziomu C# na kompilowanie kodu. Roslyn także zawiera klasy, które potrafią odwzorowywać projekty w solucji tak w Visual Studio.
W poprzednim wpisie opisałem jak użyć Workspace API, ale pracując z tymi klasami zauważyłem, że wiele rzeczy po prostu nie działa.
Po pierwsze wiele rzeczy obecnie nie jest wspieranych w tym API mimo iż metody istnieją.
if switchCzęść NR.5Kolejny krótki wpis, który ma porównać składnie C# i Javy.
W tym wpisie warunki.
ConstructorOtrzymałem proste pytanie na temat konstruktorów c#.
Czasem gdy mamy wiele konstruktorów logika w nich się powtarza. Wtedy warto zastosować mechanizm zwany “Constructor chaining”.
Mamy więc klasę z wieloma konstruktorami
Sublime TextMasz już dosyć setki utworzonych aplikacji konsolowych w Visual Studio tylko po to by sprawdzić jak dana klasa lub kod działa?
Czy istnieje jakiś lepszy sposób na prototypowanie kodu? Czy istnieje jakiś lepszy sposób na pokazanie kodu demo?
A może do tego chciałbyś mieć w pełni interaktywne doświadczenie z kodem C#.
Pojawienie się kompilatora Roslyn otworzyło wiele nowych ścieżek.
Jedną z tych ścieżek jest biblioteka ScriptCS.
Dzięki niej jest możliwe używanie C# jako języka skryptowego w konsoli. Dzięki niemu edytory takie jak Notepad++ mogą kompilować kod napisany w C#.
Co najważniejsze można użyć tej biblioteki do własnych celów.
Czym jest Workspace API?
Co to jest Workspace?
Workspace reprezentuje solucje w Visual Studio. Klasy więc z tego api będą modelowały układ danej solucji.
Oczywiście rola tych klas nie kończy się tutaj. Przy użyciu tych klas możemy dodawać referencje do projektów i usuwać pliki.
Znając już Syntax Tree API oraz API kompilacyjne powstaje pytanie, jak można uzyskać pewne semantyczne informacje na temat kodu, używając obu API.
Przykładowo chcę uzyskać informację, czy podane wyrażenie wewnątrz metody jest wyrażeniem stałym. Jeśli nim nie jest, to zapewne jest ono powiązane z działaniem specyficznej metody operacyjnej jak znak “dodawania”.
Wewnątrz kompilatora Roslyn oczywiście istnieją klasy, które na podstawie podanego kodu potrafią utworzyć biblioteki.
Są one znakomitą alternatywą dla System.Reflection.Emity i CodeDOM.
Generowanie kodu jeszcze nie było takie łatwe.
Klasy kompilujące potrafią także bardzo szczegółowo poinformować użytkownika, dlaczego dany kod się nie skompilował.
W poprzednim wpisie omówiłem w skrócie kompilator Roslyn i to jakie problemy on rozwiązuje.
W poprzednim wpisie też napisaliśmy proste rozszerzenie do Visual Studio, które korzysta z kompilatora Roslyn.
Zanim jednak zaczniemy zabawę na całego z każdym API kompilatora Roslyn, trzeba zacząć od podstaw. Taką podstawą jest API Syntax Trees .
Kompilatory C# i Visual Basic były napisane w C++. Co jest logiczne. Bo C# i Visual Basic były nowymi językami. Nie możesz napisać kompilatora nowego języka w samym języku, który dopiero się tworzy.
Wybór ten jednak stworzył pewien problem. Ekipa pracująca nad językiem C# musiała też znać C++.
Aby dodać nową funkcjonalność języka C# lub Visual Basic trzeba było się mocno wysilić.
Kompilatory nie mogły używać swojego języka.
W poprzednim wpisie o report Viewer utworzyliśmy prosty plik PDF.
Sprawa jest trochę bardziej złożona, jeżeli chcemy wyświetlić kolekcję elementów w pliku PDF przy użyciu ReportViewer.
Na czym polega problem?
ReportViewer jest starą kontrolką. Gdy zaczynamy z nią działać, to ta kontrolka, aż się prosi o używanie głupich przestarzałych rozwiązań jak np. "ObjectDataSource".
28 października w grupie .NET WODNUG pokazałem prezentacje na temat C# 6.0.
Wczoraj w pracy pokazałem ten sam materiał.
Postanowiłem jednak pójść o jeden krok do przodu. Prezentacja o C# 6.0 tak naprawdę jest stosem slajdów pokazującym nową składnię języka.
Pomyślałem sobie, "przecież ta prezentacja nie musi być w powerpoint-cie".
http://six.cezarywalenciuk.pl/
W dwie godziny zrobiłem tę prezentację. Bazuję ona na szablonie prezentacji HTML od firmy Google.
Sam szablon musiałem trochę przerobić tak, aby on działał z moim nowym stylem kolorowania składni.
C# 6.0 New #3Nowość NR.3W wersji Visual Studio CTP 14 trzeba było trochę się namęczyć w ustawieniach projektu, aby można było pisać w C# 6.0.
Teraz jednak mamy wersję Visual Studio 2015 Preview. Zmieniłem framework projektu na NET 4.5.3 i C# 6.0 działa.
Czy coś w C# 6.0 jeszcze się pojawiło od tego czasu?
Inject #2Część NR.2Witam w drugim wpisie mojego eksperymentu. Tym razem będę objaśniał wstrzykiwanie zależności do konstruktora oraz omówię podstawowe użycie Castle.Windsor. Oto seria wpisów, które będą uczył programowania równocześnie opowiadając przy tym historię.
W poprzednim odcinku.
W trakcie jazdy samochodem, w moim koszmarze objaśniłem, dlaczego klasa jest specyfikacją danego bytu. Powiedziałem także, dlaczego pola klasy muszą być prywatne. Podczas objaśniania tych funkcji potrąciłem autostopowicza.
Będąc w szoku, aby się odstresować, wydzieliłem swoje cechy i cechy autostopowicza do klasy abstrakcyjnej, która reprezentuje kategorie osoby i wspólnych cech.
Obiekty #1Część NR.1Oto mały eksperyment. Postanowiłem stworzyć serię wpisów, w których będą uczył programowania, równocześnie opowiadając historię. To nie są normalne wpisy objaśniające, jak coś działa krok po kroku. Witam więc w tej emocjonalnej wędrówce, która być może czegoś ciebie nauczy.
Kiedyś ktoś mnie zapytał, dlaczego lubię programować?
Ja odpowiedziałem, że lubię programować, ponieważ kod ma logicznych sens w przeciwieństwie do ludzi i do rzeczywistego świata. Kod mnie rozumie i o nic mnie nie pyta?
Myślenie w ten sposób dawało wiele swobody. Wszystko jest logiczne, więc wszystko jest bezbłędne. Jeśli coś podam do systemu ,to wiem co z niego wyjdzie. Jestem perfekcyjny
TabliceCzęść NR.4Tablica jest strukturą danych używana do sortowania kolekcji wartości. Występuje ona oczywiście C# i w Javie. Działają one tak samo. Dlatego powstał ten wpis.
Jest ona dosyć prymitywna. Ja osobiście nie pamiętam kiedy ostatnio użyłem tablicy. Każdy jednak kto studiował programowanie na uczelni to zapewne zaczynał swoją przygodę z tą kolekcją.
StringCzęść NR.3Co typ przechowujący napis w obu językach ma wspólnego? Deklaracja napisu do zmiennej jest dosyć prosta.
string s = “Cześć”;
Metody operujące na napisach są różne w Javie i w C#.
Typy te jednak mają pewne cechy wspólne w obu językach.
OperatoryCzęść NR.2Operatory są używane do operowania wartościami.
Można je pogrupować do pięciu typów operatorów: arytmetyczne, przypisania, porównania, logiczne i bitowe.
Witam w drugiej części cyklu, która ma uświadomić czytelnika, że składnia językowa pomiędzy Java, a C# nie wiele się różni. Jeśli dobrze znasz Jave lub C#, a nie znasz tego drugiego języka mam nadzieje, że ten wpis ciebie przekona, że ten skok potrzebny do nauki kolejnego języka programowania nie jest taki duży.
C# ChangeNowość NR.4Zauważyłem, że wiele osób odwiedza moje wpis na temat c# 6.0. Warto jednak poinformować was, że od 1 października 2014 pewne funkcję zostały usunięte mimo iż one już działały.
Istnieje już danej nowej funkcyjności nie daje jej gwarancji egzystencji.
C# 6.0 NewNowość NR.2Oto trzeci wpis na temat C# 6.0
Muszę przyznać, że niektóre z tych nowych funkcji można rzeczywiście zmienić i ulepszyć pisaniem kodu.
Ostatnia jest najciekawsza bo zadaje pytania jak kod powinien być napisany.
C# 6.0 NewNowość NR.1W poprzednim wpisie krótko omówiłem kluczowe zmiany w C# 6.0. Powiedziałem też o kompilatorze Roslyn oraz o projekcie ScriptCS.
Skoncentrujmy się jednak teraz na nowinkach C# 6.0
Pamiętajmy, że nie wszystkie omówione funkcjonalności działają w Visual Studio CTP 14, nawet po dodaniu pewnej specjalnej klauzury.
C# 6.0 RoslynUzyskajmy najpierw pewną perspektywę.
Pierwsza edycja języka C# 1.0 pojawiła się 2002 roku. Obecnie więc C# ma 12 lat. (2014)
W roku 2005 pojawiła się wersja 2.0 a wraz z nią typy generyczne (List<T>). Teraz trudno sobie wyobrazić programowanie bez nich.
W roku 2007 do C# 3.0 został dodany LINQ czyli wyrażenia lambda, zapytania, które filtrują po kolekcjach obiektów oraz po kolekcjach ORM, które zostały dopiero pobrane. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie programowania bez LINQ.
W roku 2010 do C# 4.0 został dodane słowo kluczowe “dynamic” . Programowanie dynamicznie nie jest czymś, co możesz robić każdego dnia. Ja na przykład nie używałem tego mechanizmu wcale. Jednakże ten dynamiczny mechanizm pozwala w statycznym typowanym języku, jakim jest C# na ciekawe użycia innych bibliotek, napisanych choćby w Pythonie. Coś jest statycznie deklarowane, że będzie dynamicznie. Tak to działa.
W 2012 roku do C# 5.0 zostały dodane słowa kluczowe “async” i “await”. Pozwalają one na łatwiejsze pisanie i wywoływanie asynchronicznych funkcji, choćby wezwań do usługi WCF.
Wiem, że ma się pojawić się wersja 6.0. Co nowego ta wersja przyniesie?. Językma już 12 lat i widać, że jest to dojrzały język programowania.
VS 14 CTP Chciałem się pobawić najnowszymi możliwościami języka C# w Visual Studio 14.
O dziwo nie wszystko chce działać.
Na szczęście jeden komunikat błędu naprowadził mnie na to co robię nie tak.
ReportViewerW C# istnieje wiele sposobów na utworzenie pliku PDF. W mojej pracy stosujemy rozwiązanie ReportViewer i jak do tej pory sprawdza się ono dobrze.
Zaletą tego rozwiązania jest wbudowany kreator pliku PDF, który jest z integrowany z Visual Studio.
EPPlusKażdy kto pracuje z aplikacją biznesową lubi gdy dane wyświetlone na monitorze mogą być wyeksportowane do PDF czy Excela.Ostatnio w pracy musiałem napisać taki kod wraz z obsługą kolejności kolumn i ich widoczności co było dużo trudniejsze.Do rozwiązani problemu postanowiłem użyć czego innego niż “Microsoft.ReportViewer”.
Użyłem więc biblioteki “EPPlus”. Jest to bardzo popularna biblioteka.
DelegataWiele kontrolek w WPF,Windows Forms i Silverlight ma właściwość “Tag”. W niej możemy przechowywać dowolny obiekt powiązany z daną kontrolką.
W tym wpisie pokaże jak użyć delegat wraz z właściwością Tag. Każda kontrolka z właściwością tag może użyć tej techniki. Dla uproszczenia wpisu ja skorzystałem z kontrolki Button.
Co to jest delegata? Dobre pytanie na rozmowę kwalifikacyjną.
Delegata jest wskaźnikiem do danej metody bądź metod. Delegata przetrzymuje więc referencję do danej funkcji.
Istnieje jeden wymóg.
ZmienneCzęść NR.1Witam w nowym cyklu, w którym szybko będę omawiał składnie języka C#, Java bez zbędnego opisu. Typ wartościowy i typ referencyjny? Nie będzie takich opisów, bo mówimy tutaj o składni języka. . Zauważyłem, że 70% ruchu na moje stronie dotyczy wpisów z C# dla początkujących więc kto wie może to nie jest taki głupi pomysł.
Obliczyłem, że ten cykl zajmie 27 wpisów, ale przy dobrym planie powinien zakończyć ten cykl.
ZeroC IceSystemy rozproszone. Jak systemy napisane w różnych środowiskach programistycznych i językach mają się ze sobą komunikować. Usługa sieciowa SOAP bądź RES brzmi sensownie. W drugim semestrze moich studiów magisterski musiałem napisać na zaliczenie różne sposoby komunikacji. Uczelnia PJWSTK jest głównie ustawiona na Jave a co zatem idzie na rozwiązanie CORBA polegającą na komunikacji pomiędzy środowiskami na bardzo niskim poziomie. Jest to szybsze rozwiązanie niż SOAP i REST.
WhereW .NET istnieje wiele technik do iteracji i wybierania danych z kolekcji. Najlepszym wynalazkiem C# jest LINQ.
Zostałem poproszony o stworzenie prostego przykładu LINQ, który by po prostu pobierałby elementy kolekcji w zależności od naszych potrzeb. Nie mam dużo czasu by się rozpisywać więc pomyślałem czemu nie.
Ten wpis jest przeznaczony całkowicie dla początkujących.
RandomKiedyś na blogu zrobiłem wpis o procedurze SQL Server, która zwraca losowe znaki.
Jak stworzyć podobny generator losowych znaków w C#?
Istnieje wiele możliwości.
ConvertAllSłyszałeś o metodzie ConvertAll, bo ja nie xD . Jak sama nazwa metody wskazuje ta metoda konwertuje wszystkie elementy kolekcji na inny typ danych. Zwykle do utworzenia nowej kolekcji używam pętli foreach. LINQ daje nam jednak alternatywę i krótszą składnie. Rodzi się jednak pytanie czy w ogóle ta metoda jest nam potrzebna, gdyż ten sam rezultat możemy otrzymyać używając metody Select
Pisząc pewien zawansowany program w pracy zdałem sobie z czegoś sprawę.
W kodzie nie raz widziałem takie konstrukcje.
int? myInt = null;
string test = myInt.HasValue ? myInt.Value.ToString() : string.Empty;
Dlaczego jednak nie użyć po prostu bezpośredniego odwołania ToString().
ReflectionCzęść NR.6Prawdopodobnie ostatni wpis z tego cyklu. Uczę się Objective-C od dwóch tygodni po godzinach, ale tempo nauki musi zostać jeszcze bardziej zwiększone.
Chociaż być może jeszcze napiszę o rzutowaniu. Podstawy refleksji przydają się na codziennie w programowaniu. Jak więc refleksja wygląda w Objective-C.
Add whiteW tym wpisie dodam białe znaki do dużych liczb tak aby były one bardziej czytelne.
Czyli chcemy sformatować liczbę 1000000000 do takiej postaci “1 000 000 000”. Dodatkowo chce dać użytkownikowi możliwość ustalenia co ile znaków ma się pojawiać znak spacji.
@classCzęść NR.5W C# przestrzenie nazw spełniają dwa cele:
1. Unikanie kolizji z klasami o podobnej nazwie.
2.Poinformowanie danej klasy, że obiekt jest dostępny.
Jak sprawa wygląda w Objective-C.
EnumCzęść NR.4Kolejny wpis z cyklu z C# do Objective-C.
Szybko omówię jak stworzyć typ wyliczeniowy w Objective-C na podstawie przykładów z C#. Jakie są różnicę? Na pewno tym razem oba języki nie wykazują żadnych podobieństw.
Prezentacja z 2012 roku na temat programowania na wiele platform mobilnych z dużą koncentracją na rozwiązanie MonoDroid gdyż wtedy nie posiadałem MAC-a.
Dużo się zmieniło od tego czasu. Obecnie rozwiązanie firmy Xamarin nie używa programu MonoDevelop do pisania aplikacji.
ArrayCzęść NR.3Dzisiaj będziemy dalej odkrywać język programowania Objective-C używając przykładów także z C# dla porównania.
Tablice są często używane i ich składnia jest inna w Objective-C. Nie traćmy więc czasu i przejdźmy do przykładów.
StringCzęść NR.2Naukę Objective-C można zacząć od rzeczy najprostszy, dlaczego więc nie zacząć od napisów
Podobnie jak w poprzednim wpisie użyje przykładu z C# i Objective-C dla porównania. Uznałem także ,że nie będę tracił czasu na zbędne opisy kodu.
StartCzęść NR.1 Zawodowo programuje w C# od 2 lat. Licząc czas spędzonych na studiach z C# ten czas wydłuża się przynajmniej dwukrotnie. Aby pisać aplikacje na iOS bez pomocy firmy Xamarin trzeba oczywiście znać Objective-C.
Czasu do nauki tego języka mam niewiele i jest to spore wyzwanie dla mnie biorąc pod uwagę, że jest praca na drugi etat.
F# DLL -> C# Krótki tutorial o tym, jak wykorzystać kod napisany w F# w C#
Krok pierwszy. Utwórz projekt “F# Library Project”. Nazwij go przykładowo “FsharpTestDLL”.
LockSłowo kluczowe “lock” oznacza część krytyczną kodu, która zablokuje przepływ kodu dla innych wątku ,aż do jego zwolnienia.
Wewnątrz części krytycznej zabezpieczam kod, który mógłby zachowywać się nie przewidywalnie, gdyby wiele wątków naraz próbowało wykonać jedną i tą samą operację.
Awaiting XNauka “async i await” się nie kończy. Co można jeszcze zrobić przy pomocy tych słów kluczowych. W WPF w prosty sposób możemy zwolnić wątek UI. W WCF możemy łatwo przejąć kontrolę nad wiadomościami zwrotnymi usługi. To jednak nie koniec.
Video IDW poprzedniej pracy kiedyś dawno temu dostałem takie zadanie. Polegało ono na stworzeniu kodu, który by wyciągał “id-ki” z filmików z Youtube.
Sprawa nie jest prosta ,a czas jaki dostałem na to zadanie był zdecydowanie za krótki.
Analiza Parsowanie HTML-a nie jest prostą sprawą. HTML nie ma jednolitej składni i nie może być potraktowany jak plik XML. Napisanie swojego parsera też nie jest łatwe. Analiza HTML przy użyciu wyrażeń regularnych jest jeszcze gorszym koszmarem.
Na szczęście jak to w programowaniu bywa ktoś już dużo wcześniej opracował rozwiązanie i się z nim podzielił. W tym wpisie omówię bibliotekę HTMLAgilityPack.
Dimension-X Algorytmy centroidów. K-Średnie.
Postanowiłem poświęcić im kolejny wpis na blogu. W poprzednim wpisie napisałem kod dla przestrzeni 2 wymiarowej XY. Jednak ten algorytm staje się dopiero użyteczny, gdy zwiększymy liczbę wymiarów.
K-meansAlgorytm centroidów służy do analizy skupień. Przykładowo na osi XY mamy zbiór punktów i chcemy określić czy pewne punkty są odpowiednio skupione do siebie.
Jeżeli punkty są skupione uznajemy ,że reprezentują one pewną grupę.
WPF AsyncAsync i Await to całkiem nowy fantastyczny bajer, który został dodany do języka C# całkiem nie dawno. Można go używać w każdej aplikacji .NET-owej, chociaż małe różnice w wykorzystaniu istnieją to sumie filozofia działania jest ta sama .
Ciężko jest wyjaśnić co dokładnie dzieje się pod spodem aplikacji, która korzysta z tej funkcjonalności.
Mind F###Na rozmowach kwalifikacyjnych osoby rekrutujące lubią zadawać podchwytliwe pytania. Przykładowo przed każdą rozmową kwalifikacyjną z Javy warto byłoby sobie przypomnieć jak działają metody porównywania napisów.
Ich działanie nie jest takie intuicyjne jak się wydaje. Oto poniższy przykład. Sprawdź swoją wiedzę i sprawdź czy rozumiesz poniższy przykład.
Odliczamy Możesz stworzyć statyczną zmienną DateTime do swojego projektu i przechowywać w niej czas uruchomienia aplikacji poprzez uzupełnienie jej datą w głównym konstruktorze aplikacji.
Później tą zmienną porównujemy z obecnym czasem ,aby otrzymać okres, w jakim działała aplikacja.
Losowość W niektórych przypadkach klasa Random nie wystarcza do generowania losowych liczb. Problematyka generowania losowych wartości polega na tym ,że są one generowane według określonego wzoru.
Co oznacza , że tak naprawdę są one liczbami pseudolosowymi. Jeśli ten wzór nie jest dobry wtedy nasza“losowość” nie jest aż taka bardzo “losowa”.
Taka losowość jest w porządku jednak w większości przypadków wciąż nie można jej porównać do rzutu kostką, czy monetą.
Sort Linq W tym wpisie opiszę program który:
Tworzy obiekt klasy “Person”, która reprezentuje osobę z rolą i imieniem.
Z góry także mogę obiecać ,że rozbuduję ten program, ponieważ ostatnio w mojej pracy musiałem napisać bardziej zaawansowana wersję takiego sortowania. Chciałbym zachować zdobytą wiedzę w moich notatkach.
Na początek zacznijmy od klasy “Person” , która będzie reprezentować encje osoby. Posiada ona tylko dwa pola: nazwę i rolę. Nie ma tutaj żadnej rewelacji chcę uprościć ten przykład aż do bólu.
String / Enum Nie ma wbudowanego rzutowania z napisu string na wartość wyliczeniową. Nie można też takiego rzutowania jawnego napisać.(albo tylko tak mi się wydaje) Problem polega na tym ,że string jest klasą ,a enum jest strukturą. Co oznacza ,że konwersja taka nie powinna istnieć. Jest to nawet określone w standardzie języka C#.
Jednakże możesz napisać własną metodę rozszerzeniową, która za ciebie tą konwersje wykona.
Jak pokazałem w poprzednim wpisie proces tworzenia kolekcji wyliczeniowej jest złożony. W C# istnieją jednak iteratory, które potrafią zautomatyzować ten proces.
Iterator jest to blok kodu, który uzyskuje (yield) w odpowiedniej kolejności wartości. Dodatkowo iterator nie jest częścią klasy wyliczeniowej. Określa on tylko sekwencje, w której enumerator powinien zawracać wartości. Czyli iterator jest tylko opisem sekwencji wyliczania, dzięki któremu kompilator w C# może stworzyć swój własny enumerator.
Używając pętli foreach mogę przez iteracje uzyskać dostęp do każdego pojedynczego elementu w kolekcji. Co się dzieje w środku pętli i jak to jest możliwe. Ta tematyka jest istotna, gdy chcesz stworzyć swoją własną kolekcje i przekonując się ,że mechanizm pętli foreach nie zostanie dodany automatycznie.
W C# istnieje kilka sposobów na zautomatyzowanej tego procesu.
Obiekt może przetrzymywać jakąkolwiek wartość bądź referencje do każdego typu.
Poniższy kod jest OK
int myNumber = 12;
string myString = "Moto-myszy z Marsa";
object myObject = myNumber;
object myObject2 = myString;Pamiętaj, że klasa string dziedziczy po klasie Object, więc wszystkie klasy String są obiektami. Struktura nie może dziedziczyć po klasie, ale istnieją pewne wyjątki na poziomie wbudowanej kompilacji. W pewnym sensie struktura int dziedziczy po object, więc ona też może być umieszczona w object. Jednakże, w “pewnym sensie”nie jest to, tak do końca prawdą, gdyż int jest typem wartościowym i ta różnica później będzie istotna.
Poprzednim razem utworzyłem własną klasę generyczną, która działa jak drzewa binarne. W .NET można też utworzyć generyczną metodę od T.
W generycznej metodzie możesz określić typ parametrów i typ zwracany jako T, w podobny sposób jak wcześniej użyłem tego zapisu do deklaracji klasy generycznej.
Generyczne metody są zazwyczaj używane w połączeniu z generycznymi klasami. W końcu, w takich metodach zazwyczaj parametrem i typem zwracanym jest klasa generyczna.
Generyczne metody są definiowane w podobny sposób jak generyczne klasy. Na przykład, możesz użyć metody Swamp<T> , która zamienia wartości pomiędzy parametrami. Ta funkcja jest użyteczna bez względu na typ danych. Sama metoda może też być statyczna.
Generic Class NET zawiera wiele klas generycznych. Do pokazania, definiowania własnych klas generycznych używa się często tego samego przykładu: drzew binarnych. Nie ma takiej klasy w .NET, która zachowywałaby się jak drzewa binarne. Tak jak powiedziałem wcześniej ten przykład jest często używany, więc nie widzę powodu abym sam tego nie zrobił. Jednak zanim przejdziemy do tworzenia klasy generycznej najpierw opowiem trochę o drzewach binarnych.
ŚciągaCzęść NR.23Kurs dobiegł końca. Przyszedł czas na podsumowanie jego zawartości w pigułce. W sumie w tym kursie chciałem napisać jeszcze o innych rzeczach jak: indeksery , tworzenie własnych kolekcji od <T> czy jak efektywnie korzystać z innych słów kluczowych. Kurs jednak zrobił się za długi i nawet jego nazwa “obiektowość” nie jest do końca już trafna.
String nie jest przystosowany do typowych operacji na napisach.
W rzeczywistość programista chce tworzyć nowy łańcuch znaków , dodając do niego poszczególne fragmenty w kolejnych operacjach pętli. Pozwala na to StringBuilder.
Zostawiając już bity w int-ach przejdę do innego wykorzystania indekserów (czy jak to się odmienia w języku polskim). Zanim stworzę swój przykład zbliżony do działania HashTable napiszę dlaczego indeksory są w ogóle używane w takich wypadkach.
Jest możliwe dla właściwości aby zwracała ona tablicę ,ale pamiętaj o tym ,że tablica jest typem referencyjnym więc poprzez udostępnianie tablicy w bezpośredni sposób narażasz na przypadkowe nadpisanie danych.
Oto przykład struktury, która udostępnia tablicę int dla właściwości, którą nazywałem Dane:
W poprzednim wpisie pokazałem jak operować bitami za pomocą odpowiednich operatorów.
Zatrzymajmy się na chwilę i przypominajmy sobie na czym polega problem.
Chcemy użyć typu int jako tablicy, która przechowuje bity. W podobnym stylu typ string to tablica znaków. Przykładowo, gdybym chciał uzyskać dostęp do 6 miejsca bitowego zrobiłbym to tak.
BitoweCzęść NR.1Co to są indeksery poza tym, że nie ma takiego polskiego słowa w słowniku.
O indekserach można pomyśleć jako o małej tablicy, która działa w podobny sposób do właściwości. Przechowują one jednak grupę wartości. Gdy właściwość odnosi do jednego pola w klasie, indeksery hermetyzują i odnoszą się do całej grupy wartości. Kod, który wyraża indekser jest podobny do stylu użycia tablicy.
Najlepszym sposobem na zrozumienie jak one działają jest pokazanie przykładu. Na początku pokażę rozwiązania, które ich nie używają ,abyś lepiej zrozumiał po co one są.
Problem dotyczy liczb całkowitych a mówiąc bardziej dokładnie typu int.
Patrząc na niektóre typy wyliczeniowe wbudowane w .NET widać, że są takie, które przyjmują wiele wartości. Pytanie dzisiaj brzmi jak tę mechanikę dodać do swojego typu wyliczeniowego.
W tym wpisie dowiesz się:
Jak napisać metodę, która akceptuje jakąkolwiek liczbę argumentów używając słowa kluczowego params.
Tablica parametrów jest użyteczna, jeśli chcesz napisać metodę, która pobiera jakąkolwiek liczbę parametrów, możliwe innych typów. Znając koncept obiektowości ta koncepcja może wydawać się nie trafiona. W końcu obiektowo zorientowane rozwiązania takich problemów polegają na przeciążaniu metod.
Przeciążanie metod pozwala nam na deklarowanie dwóch lub więcej metod, które mają taką same nazwę w danym zakresie. Mechanizm przeciążania jest użyteczny, jeśli chcesz przeprowadzić tę samą akcje dla różnych argumentów.
Mimo iż ten mechanizm jest użyteczny zdarzają się przypadki, w których nie zawsze sobie radzi.
MethodsCzęść NR.3Po krótkiej przerwie przypomniałem sobie o tym cyklu. Skończyłem już prawie kurs obiektowości w C# dlatego teraz mam nastrój na opisanie wszystkich metod z instancji klasy string.
Zrobiłem spis wszystkich metod w pierwszym wpisie tego cyklu. Nie zapominajcie dać +1 czy komentarz do tego wpisu.
DestruktorCzęść NR.22 Jak pamiętasz typy wartościowe są tworzone na stosie ,a typy referencyjne są umieszczane na stercie. Komputery nie mają nieskończonej pamięci więc pamięć musi zostać odnowiona kiedy dana zmienna bądź obiekt nie jest już potrzebny. Typy wartościowe zostają zniszczone wraz ze swoją pamięcią, kiedy wychodzą poza zakres.
Zmienne są tworzone np. w czasie metody więc znikają po jej wykonaniu.
Poza tym typy wartościowe nie przechowują dużo informacji więc nie ma z nimi dużego problemu.
Ale co z typami referencyjnymi . Tworzysz obiekt za pomocą słowa kluczowego new ,ale jak obiekt jest niszczony w C#. Przekonajmy się.
Podczas kursu była mowa o tablicach, które są stworzone do przechowywania typów wartościowych. Przy typach referencyjnych wykonuje się pakowanie i używanie tablic ich traci sens. Tablice mają określoną wielkość i aby ją zmienić trzeba stworzyć ją od nowa.
Klasy z System.Collection jak ArrayList czy HashTable przechowują wszystko jako obiekty więc pakowanie i wypakowywanie zawsze zachodzi bez względu na to, czy jest to typ wartościowy, czy też nie. Mimo iż są elastyczne z powodu przechowywania wszystkiego jako obiekt możemy zderzyć się z błędem przy rzutowaniu.
Od C# 2.0 mamy do dyspozycji jeszcze inne klasy kolekcji i są one najczęściej używane.
ZdarzeniaCzęść NR.20 Zobaczyłeś już jak zadeklarować delegat i jak jej użyć.
Widziałeś też co potrafią wyrażenia lambda w C#.
Jednak to jeszcze nie koniec. Co prawda możesz wywołać wiele metod nie bezpośrednio za pomocą delegaty, ale wciąż musisz ją wywołać jawnie.
Z programistycznego punktu widzenia dobrze byłoby , aby delegaty uruchomiały się automatycznie, gdy coś ważnego się wydarzy.
Przykładowo, w przypadku przegrzewania się reaktora atomowego wywołać odpowiednią delegate, która wykona wszystkie metody po kolei w celu jego wyłączenia .
LambdaCzęść NR.19Przykłady z poprzedniego wpisu dodają do delegaty konkretne metody. Dla przypomnienia prosty przykład użycia delegaty.
Jeśli Google odesłało cię tutaj po informacje o tym, jak korzystać z delegat, to polecam poprzedni wpis kursu.
Klasa MaszynaPracująca ma do dyspozycji pewien zestaw metod.
DelegatyCzęść NR.18Jak do tej pory widziałeś kod wykonujący się sekwencyjnie linijka po linijce. Spokojnie na programy wielowątkowe jest jeszcze za wcześnie ,ale zapewne zastanawiałeś się jak działają np. zdarzania w WPF.
[Wpis nadpisany 2015-01-15]
Przepływ programu, w takim wypadku na pewno nie jest jednokierunkowy.
Czasami w C# wstępuje konwersja z jednego typu do drugiego.
Powiedzmy ,że stworzyłem metodę X, która przyjmuje jeden parametr double.
OperatoryCzęść NR.16 Nie raz używałeś operatorów + – do typów wartościowych. Pytanie brzmi jak te operacje przenieść do swoich własnych klas i struktur.
Na początek mała powtórka z tego, czym są i jak działają operatory.
Zanim przejdziemy do nadpisywania operatorów należy zaznaczyć czego nie możemy nadpisać.
MetodyPrezentacje metod string zaczniemy od metod statycznych.
Przy okazji metody jak “Equals()”, ”Intern()” czy “Copy()” poruszyły ciekawe aspekty klasy String.
MetodyCzęść NR.2Kiedyś komputery były tylko maszynami, które manipulowały wyłącznie wartościami liczbowymi. Pierwsze super komputery obliczały tor lotu pocisków jak i łamały szyfry.
To było kiedyś, komputery dzisiaj, chociaż nikt nie prowadzić statystyk w tym kierunku, pracują w większości nad manipulacją napisów.
Czy to jest dokument tekstowy, czy strona internetowa operacje na napisach powszechnie występują.
FormatCzęść NR.1Postanowiłem odświeżyć sobie wszystkie metody z klasy String.
Jedna metoda String.Format daje tyle możliwości używania , że postanowiłem zrobić o niej oddzielny wpis.
WłaściwościCzęść NR.15Hymn właściwości to ważny aspekt. Jak zauważysz pola w klasach .NET są zawsze prywatne natomiast właściwości udostępniają nam zmienne. Chociaż na potrzeby tego kursu na pewno zdarzały się sytuacje, w których pola w klasie czy strukturze były publiczne ,ale nie jest to poprawne zachowanie.
Kiedy chcesz przeczytać bądź zapisać zmienną zazwyczaj używasz symbolu przypisania, czyli znaku równa się ( = ). Dlatego stosowanie metod do wyświetlenia zawartości pól nie jest takim dobry pomysłem. Jest to wykonalne ,ale efekt nie jest taki zadowalający.
Oto przykład. Jak widzisz ilość kodu jest dość duża. Zrobiłem to specjalnie by wykazać ,że to podejście jest również słabe, właśnie z powodu ilości kodu.
AbstrakcjaCzęść NR.14Klasy abstrakcyjne działają w podobny sposób jak interfejsy jednak ich metody mogą posiadać ciała i informacje.
W klasie abstrakcyjnej możesz też zadeklarować metody wirtualne tak, aby klasa dziedzicząca po niej mogła podać swoją własną implementacje tej właśnie metody.
InterfejsCzęść NR.13Wcześniej dziedziczyliśmy z klas do klas jednak popularnym mechanizmem w dziedziczeniu są Interfejsy.
Interfejs nie zawiera żadnego kodu użycia natomiast zawiera tylko specyfikacje metod i jej właściwości.
Interfejsy można traktować jak kontrakt, który gwarantuje ,że dana klasa lub struktura, która po nim dziedziczy obsługuje dane zachowania. .
Kiedy klasa obsługuje dany interfejs musi udostępniać wszystkie elementy tego interfejsu.
Metody i dzieCzęść NR.12Wraz z dziedziczeniem klas warto byłoby opisać wszelkie zachowania i mechanizmy metod, które ułatwiają życie programiście.
Jakie słowaOto mała tabelka podsumowująca jakie słowa kluczowe mogą być użyte w interfejsach, klasach i strukturach itp..
DziedziczenieCzęść NR.11Jest to kurs obiektowości , a jeszcze nie było mowy o dziedziczeniu w C#. Chociaż dziedziczenie i polimorfizm pojawiały się w niektórych miejscach w innych wpisach.
Dziedziczenie to kluczowy mechanizm obiektowości. Dziedziczenie pozwala na powielanie funkcjonalności wobec różnych klas w ten sposób nie musimy pisać ciągle samego kodu. .
KolekcjeCzęść NR.10Tablice są pożyteczne i występują w większości języków programowania . Jednak jak pisałem wcześniej mają one pewne ograniczenia. Jak np. ustalona wielkość tablicy bez możliwości jej zmiany, bez tworzenia nowej tablicy. Oczywiście tablice nie są jedynym sposobem na przechowywanie zbioru elementów.
TabliceCzęść NR.9Tablica pozwala na przechowywanie zbioru wartości. W programowaniu mamy wiele sposobów przechowywania kolekcji wartości ,a tablice są jednym z tych sposobów.
Tablice mogą przechowywać tylko jeden określony typ wartości. NP. tablica int będzie mogła przechowywać tylko liczby tego typu.
W teorii tablica typu object może przechowywać wszystkie typy, ale odpakowywanie(unboxing) wartości z takiej tablicy może okazać się dość kłopotliwe.
StrukturaCzęść NR.8 Klasy są typami referencyjnymi i ich zawartość jest zawsze tworzona na stercie. W niektórych wypadkach klasa zawiera tak niewielką ilość danych , że zarządzanie nimi na stercie jest nieopłacalne. W takich wypadkach lepiej użyć struktury.
Struktura jest typem wartościowym, czyli jej miejsce jest na stosie.
Chociaż jeśli struktura jest duża to lepiej stosować klasy.
Podobnie jak klasy struktura może mieć własne pola i metody……oraz w pewnym specjalnym wypadku konstruktor.
Przykładem struktury jest np. Point w WPF i Windows Forms, która przechowuje dwie zmienne X i Y.
EnumCzęść NR.7Typ wyliczeniowy, na który często mówię Enum (szkoda , że ta nazwa nie może być przyjęta 
) jest jedną z fajniejszych rzeczy w programowaniu. Dlaczego?
Choćby dlatego , że wyklucza wartości, których nie chcemy. Przykładowo do aplikacji chcemy aby użytkownik podał konkretny miesiąc, ponieważ nasza zmienna byłaby typem wyliczeniowym , a nie np. stringiem .
Nie byłoby mowy o podaniu niewłaściwej wartości, ponieważ sprawnie byśmy je przechwytywali.
Typy wyliczeniowe przydatne są także przy kontrolkach, jak ComboBox, ponieważ z góry wiemy, jakie pola może użytkownik wybrać.
Jednym słowem zamiana niektórych zmiennych z string na typ wyliczeniowy może bardzo usprawnić aplikacje.
BoxingCzęść NR.6 Wszystko jest obiektem i wszystko w C# dziedziczy po System.Object ,tylko co z tego.
Informacje zawarte w tym wpisie będą przydatne również przy dziedziczeniu klas.
Nie mam ochoty pisać wstępu więc od razu przejdźmy do rzeczy.
Wszystkie klasy i struktury dziedziczą po typie object. Możesz też użyć typu object do stworzenia zmiennej, która może referować do każdego typu.
Ref i OutCzęść NR.5Zastanawiałeś się nad tym co się dzieje ze zmiennymi, gdy wysyłasz je jako parametr do metody. Otóż parametry otrzymywane przez metody są kopiami. Czyli działanie metody nie wpłynie na wysłaną zmienną, ponieważ metoda operuje na kopii.
Nie ma znaczenia czy parametr jest typu int, float, string czy referencją on się nie zmieni. Oto przykład:
EmptyCzęść NR.4 W tej części kursu zostanie omówiona wartość "null" oraz specjalne zmienne wartościowe, które tę wartość mogą przechowywać.
Odwołanie się do pustej referencji skutkuje znanym wyjątkiem “NullReferenceException”.
Value and RefCzęść NR.3Typy takie jak int, float ,double ,char są typami wartościowymi. Kiedy deklarujesz zmienną jako typ wartościowy, kompilator alokuje kod w wystarczająco dużym bloku pamięci.
Czyli dla typu int kompilator rezerwuje 32 bitów pamięci, ponieważ typ ten składa się z 4 bajtów.
Przykładem klasy statycznej jest np. klasa Math , która zawiera wszystkie potrzebne funkcje matematyczne jak np. cosinus. Do ich użycia klasa nie musi być zadeklarowana o czym więcej w tym wpisie. 
Na pewno zauważysz ,że nie wszystkie metody należą do instancji klasy; są to metody, które wykonują swoje cele w sposób niezależny od specyfikacji zainicjalizowanej klasy. To są metody statyczne. Po co one są?
Klasy w C#Część NR.1 Ostatnio skończyłem kurs: podstawy C#.Jednak nie było w nim nic o klasach i obiektach. Do pisania prostych programów rzeczywiście można się obyć bez klas. Jednak nie bez powodu C# jest językiem obiektowym .Nikt też nie da nagrody za napisanie programu, który dodaje dwie cyfry. Poprzedni kurs był dobry jako wstęp ,ale nie zmienia to faktu ,że trzeba jeszcze bardziej poszerzać wiedzę.
C# nie jest trudnym językiem programowania ,więc moim zdaniem nie będziesz miał z tym kursem dużych problemów.
Platforma .NET zawiera tysiące klas i nawet jeśli jesteś początkującym programistą C# na pewno zetknąłeś się z nimi. Klasy tworzą dobry mechanizm w zarządzaniu i modelowaniu encji manipulowanymi przez aplikacje. Encja może reprezentować określony przedmiot jak produkt, bądź pracownika albo nawet transakcje
.
W zależności od naszego poziomu abstrakcji encje mogą prosto obrazować rzeczywistość bądź tworzyć cały złożony system.
Obiekty klas też mają różną długość życia. Niektóre obiekty służą do przechowywania informacji przez prawie cały proces aplikacji ,a niektóre z nich są usuwana zaraz po ich użyciu.
Co to znaczy?W C# mamy do dyspozycji operatory jednoargumentowe jak inkrementacja i dekrementacja. (i++,i--). Mamy też operatory dwuargumentowe, które głównie wykonują podstawowe operacje arytmetyczne (a+b). Czasami w przykładach kodu z Internetu spotykałem się z wyrażeniem trójargumentowym. Jest ono trochę nieczytelne ,ale na pewno skraca kod o niepotrzebną if,else.
Operator wygląda tak.
Wyjątki7
Nikt nie jest w stanie przewidzieć działań użytkownika. Gdy tworzymy program zwykle jesteśmy przygotowani na scenariusz absolutnie zgodny z zastosowaniem aplikacji ,jednak co się stanie, jeśli w miejscu Y napiszę X.
Ten X nie ma żadnego zastosowania z punktu widzenia programu ,ale nie zmienia to faktu ,że powoduje on jego blokadę. Gdy w textboxie pobieramy liczby musimy być przygotowani na to ,że użytkownik nie podał wartości liczbowej. Gdy otwieramy w aplikacji plik graficzny musimy być przygotowani na to ,że użytkownik wybrał przez przypadek plik tekstowy i tak dalej.
Warunki5Programy służą do rozwiązywania złożonych problemów. W tym celu program nie może działać liniowo. Niczym gra Visual Novel, w której w zależności od podjętej przez nas decyzji na ekranie komputera oglądamy inny tekst.
Myślę ,że jest to najlepszy przykład. W takiej grze istnieją proste zmienne bądź liczniki punktów, które decydują o tym, co później się wydarzy.
Potem za pomocą twierdzeń decyzyjnych zawartych w programie zmienne przekierowują nas do odpowiednich scen w grze.
Na tym przykładzie przedstawionym na ilustracji postać w garniturze o imieniu “Enomoto” pyta, czy słyszałem o kwantowej teleportacji? . Jeśli odpowiem “tak” to zostanie pominięta cała scena (jak nie rozdział) tłumacząca co to jest kwantowa teleportacja. 
Mam nadzieje ,że przykład spodobał się . Każdy program działa w zależności od decyzji użytkownika. Nasz poprzedni przykład aplikacji WPF obliczał wynik w zależności od wciśniętego przycisku ,ale ile musielibyśmy mieć przycisków do każdej operacji matematycznej. Tymczasem każdy wie ,że w kalkulatorze jest jeden przycisk “równa się", który wszystko zatwierdza .
Jednym słowem by nie powielać kodu musimy po prostu poinformować program ,że w danym przypadku musi wykonać inną operację.
To byłoby tyle, jeśli chodzi o wstęp. Teraz pokażę jak można osiągnąć to w kodzie w C#.
Metody4W poprzednim wpisie pokazałem jak łatwo i szybko napisać prostą aplikacje graficzną. 
Jednak jak podkreśliłem w poprzednim wpisie, znajomość operacji arytmetycznych to za mało do budowania nawet takich małych programików.
Dzisiaj pokażę jak tworzyć własne metody. Jest to jeden z najprostszych trików do podzielenia kodu na mniejsze części, tak by stał się on bardziej czytelny.
Graficzne Api3Odpocznijmy nieco od aplikacji konsolowych i stwórzmy prostą aplikację graficzną
Miałem tutaj mały dylemat, czy pokazać aplikację graficzną w WPF ,czy w Windows Forms.
ExceptionNa początku tworzenia wpisu miałem duży zapał ,ale gdy doszedłem do litery ”R” w wyjątkach z przestrzeni nazw System.SystemException to stwierdziłem , że zrobienie tej listy na pewno zajmie mi więcej niż jeden dzień.
Dla usprawnienia pracy podzieliłem wpis na części, ponieważ nie byłem w stanie zbadać nawet tych wyjątków do litery R.
Arytmetyka2W tej części kursu pokażę podstawy tworzenia aplikacji z interface-m graficznym. Po dłuższym namyśleniu się jednak postanowiłem, by była to aplikacja WPF , będzie też mowa o Windows Forms..
Start1 Visual C# jest to obiektowo zorientowany język programowania, który na pewno jest też najpotężniejszym arsenałem dostępnym pod flagą technologiczną Microsoft.
C# odgrywa ważną rolę w platformie .NET ,gdyż język ten, częściowo dla niej powstał.
Jeśli znasz język, taki jak Java znajdziesz tutaj duże podobieństwa w składni, które nawet nie jest przypadkowe.
Pomimo napiętego grafika zajęć postanowiłem przyjrzeć się najnowszej zabawce w programowaniu asynchronicznym, która się nazywa “Reactive Extensions” w skrócie RX.
Linq MethodCzasami do naszego kodu jest potrzebna nowa funkcja do danego typu wartości, która ma nie oddziaływać w żaden sposób na już istniejący kod.
A z drugiej strony pisanie klasy statycznej i użycie jej w kodzie w następujący sposób wydłuża niepotrzebnie kod.
NUnitTesty jednostkowe służą do walidacji, jak i weryfikacji działania klas i ich metod. W poważnych firmach testy jednostkowe są codziennością, gdyż ręczne testowanie zajmuje więcej czasu. Także człowiek jest bardziej omylny niż maszyna, czyli jego proces testowania może być omylny.
Pętle w programowaniu są powszechne, gdyż wykonywanie jakiejś czynności X razy z innymi parametrami jest na porządku dziennym.